Αντιμετωπίζοντας προκλήσεις: πολεμάς, το σκας ή «παγώνεις»;

     

                                                                                          Στα Blogs 23, 24 & 25 Νοεμβρίου, 2020

     

     Η έμφυτη τάση «φυγής» από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στον καθημερινό του αγώνα για την επιβίωση.

    Και σήμερα, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και ώριμα στην ηλικία άτομα, βιώνουμε διάφορες καταστάσεις και προκύπτουν στον καθένα και την καθεμιά μας σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που διαχειριζόμαστε με επιτυχία ή αποτυχία όπως και άλλες τις οποίες  επιλέγουμε να διαχειριστούμε με τη «φυγή».

     Η κλασική αρχέγονη αντίδραση ήταν πάντα ταυτισμένη με την διαστολή: «πολεμάς ή το σκας» (fight or flight). Εδώ χρειάζεται να προσθέσω για λόγους επιστημονικής ακρίβειας (καθώς συνήθως όλοι σταματάμε στις 2 επιλογές) ότι η επιλογή της «φυγής» («το σκάω») είχε και έχει ανέκαθεν δύο μορφές, την πραγματική-φυσική και την συμβολική όπου αδυνατώντας να «ξεφύγω» παγώνω ή λιποθυμώ…

     Η φυγή ως υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχό-συναισθηματικά αιτιολογημένη.  

     Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχό-συναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής...

     Σε πρακτικό επίπεδο επιλέγω να αντιπαρατεθώ με τον ή την προϊσταμένη μου (με το αφεντικό) και κάνω ηρωική έξοδο με «παραίτηση» ή συμβολικά «παγώνω» και, θα το θέσω κάπως άκομψα, «το βουλώνω;»

     Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που διαφοροποιεί την υγιή από την παθολογική «φυγή» σχετίζεται τόσο με τη σοβαρότητα του κινδύνου όσο και με τη συχνότητα με την οποία ένα συγκεκριμένο άτομο διαλέγει τη φυγή από ανεπιθύμητα πρόσωπα και ανεπιθύμητες καταστάσεις.

     Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, χωρίς να θυμίζουν την ωμή πρόκληση της ζούγκλας, ενέχουν σημαντικά στοιχεία κινδύνου, δημιουργούν σωρεία συμβολικών συγκρούσεων μεταξύ ατόμων και ομάδων, φορολογούν αδιάκοπα την προσωπικότητα και την ψυχική μας ισορροπία. Φυσικά ο σύγχρονος άνθρωπος παράγωγο της βιομηχανικής και καταναλωτικής κοινωνίας διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας για λειτουργία και επιβίωση στις απαιτήσεις των ψυχολογικών-κοινωνιολογικών-οικονομικών δομών μέσα στις οποίες ζει και εργάζεται.

     Με λίγη καλή προσπάθεια πιστεύω ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να απαριθμήσει αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες αντιμετωπίζοντας συμβολικούς κινδύνους ή και ψυχολογικά προβλήματα προτιμήσαμε να μην εμπλακούμε σε μετωπική αντιπαράθεση αλλά να ξεφύγουμε με την πραγματική ή συμβολική «φυγή»...

Επίκαιρος προβληματισμός για την «εξάρτηση» από το διαδίκτυο (Ιντερνετομανία)

                                                                                             Στα Blogs 19, 20 & 21 Νοεμβρίου, 2020                                                      

     Το λειτούργημα όλων των εκπαιδευτικών και μαζί οι ρόλοι της μάνας και του πατέρα ήταν ανέκαθεν απαιτητικοί, αλλά έχουν γίνει ακόμη πιο δύσκολοι στην εποχή μας, την εποχή της πανδημίας που μας επέβαλε τις νέες μορφές καθολικής «τηλεκπαίδευσης» και εργασίας από το σπίτι, δηλαδή «τηλεργασίας».

     Δεν προτίθεμαι σήμερα να δαιμονολογήσω για την υψηλή τεχνολογία, ούτε και να «τρομάξω» τους αναγνώστες γονείς, αλλά μάλλον να ενεργοποιήσω την προσοχή τους στους κινδύνους, «ουδέν καλόν αμιγές κακού», των κομπιούτερ και της ψηφιακής τεχνολογίας που μπορεί και να εμπλέξουν σε «περιπέτειες» άνδρες και γυναίκες και ιδιαίτερα εφήβους και μικρότερης ηλικίας παιδιά.

     Πρόσφατα κρούσματα παιδιών που έχουν εμπλακεί σε περιπέτειες πέφτοντας θύματα προσέγγισης από μεγάλα στην ηλικία «ανώριμα» άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά και σεξουαλική παθογένεια, περιήγηση των παιδιών μας σε χώρους πορνογραφικού υλικού και έκθεση σε κινδύνους παιδεραστίας, ακόμη και απόπειρες αυτοκτονίας, που πολλές απέτρεψε την τελευταία στιγμή η παρέμβαση των ανδρών δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ, αποτελούν καθημερινό δημοσιογραφικό υλικό στα ελληνικά ΜΜΕ.

     Μέσα στο «πνεύμα της εποχής» της πληροφορικής (στο Ζeitgeist) εντάσσεται και το γνωστό και διαδεδομένο σε ολάκερη την Υφήλιο  Ίντερνετ, το διαδίκτυο, στο οποίο μπορούμε, με κάποιο κόστος, να έχουμε πρόσβαση όχι μόνο από το γραφείο μας στο Πανεπιστήμιο, την επιχείρηση ή τον οργανισμό, αλλά και από το σπίτι μας, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας.

     Μια αχλή μυστηρίου, όμως, φαίνεται να περιβάλλει το Ίντερνετ, όπως και άλλα στοιχεία της ψηφιακής τεχνολογίας και της εποχής των ηλεκτρονικών υπολογιστών που, αν μη τι άλλο, του δίνει και κάποιες μαγικές διαστάσεις ενώ, εάν το δει κανείς από μια απλουστευμένη, όχι όμως και χυδαία, οπτική γωνία αξιολόγησης, ουσιαστικά πρόκειται για μια ιλιγγιώδους μεγέθους βιβλιοθήκη-εγκυκλοπαίδεια σύγχρονης ψηφιακής μορφής τεχνολογίας.

     Όπως συμβαίνει και με κάθε άλλη μορφή εξέλιξης και υπέρβασης των συνόρων της ανθρώπινης γνώσης, Τεχνογνωσία και Τεχνολογία εξελίσσονται και προχωρούν πολύ πιο γρήγορα από την αναγκαία παράλληλη εξέλιξη των πλαισίων ηθικής και δεοντολογίας και θέσπισης κάποιων, έστω άγραφων, κανόνων συμπεριφοράς απέναντι στον πλούτο πληροφοριών και τη χρήση τους.

     Με άλλα λόγια, η πρόσβαση και η χρήση των πληροφοριών και των εικόνων που κατά δισεκατομμύρια σελίδων παρέχονται στον χρήστη του Ίντερνετ εξασφαλίζεται εφόσον ο χρήστης «υπογράψει» πληκτρολογώντας στον δικό του κομπιούτερ ότι είναι «άνω των 18 ετών» ή μέσα στα όρια που υπαγορεύει η κείμενη νομοθεσία της χώρας του πλανήτη μας στην οποία ζει και από την οποία προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο!..

Πανδημία, οικονομικό-κοινωνική δυσπραγία και κατάθλιψη!

                                                                                                

                                                                                        Στα Blogs 16, 17 & 18 Νοεμβρίου, 2020

     Στην ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ως μία ιδιαίτερα δραματική μορφή ψυχοπαθολογίας θα αναφερθώ σήμερα καθώς οι οικονομικό-κοινωνικές καταστάσεις που ήδη βιώνουμε οι οποίες με lockdown και περιορισμούς χειροτερεύουν καθημερινά θυμίζουν και εμφανώς ξεπερνούν όσα είχαμε βιώσει στα πρώτα δραματικά χρόνια υποταγής μας στα Μνημόνια.

     Από το προ-περασμένο Σάββατο βιώνουμε το δεύτερο lockdown εξαιτίας του covid-19, και ευχαριστώ το φιλικό μου blog που φιλοξενεί σήμερα τις σκέψεις μου καθώς φαίνεται ότι, με την αβεβαιότητα πρόβλεψης του τέλους της καταστροφικής πανδημίας, αρχίζουμε να χάνουμε το πατροπαράδοτο για την Ανθρωπότητα και ιδιαίτερα εμάς τους ανέκαθεν αισιόδοξους Έλληνες αίσθημα της ΕΛΠΙΔΑΣ…

     Υπάρχουν αναφορές ότι εξαιτίας του covid-19 σε όλες τις χώρες της Δύσης, όπως και στην Πατρίδα μας, πολλοί  συνάνθρωποί μας βρίσκονται ήδη στα όρια της κατάθλιψης, και οι ψυχό-κοινωνικές επιβαρύνσεις «χτυπούν κόκκινο» και οξύνονται περισσότερο στα άτομα που περιθωριοποιούνται στις τάξεις της ανεργίας ή μειώνονται δραματικά τα μηνιαία εισοδήματά τους με κουτσουρεμένους μισθούς και επιδόματα ανεργίας που θυμίζουν «χαρτζιλίκι…»

     Τα μεγέθη της οικονομικής μας δυσπραγίας φαντάζουν δυσθεώρητα, κρούσματα και θάνατοι αυξάνουν καθημερινά και οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι εμφανείς με πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

     Με εμφανή την απελπισία που χαρακτηρίζει πλέον μεγάλο αριθμό συμπατριωτών μας και με αυξητικές τάσεις στα επίπεδα και τους αριθμούς της κατάθλιψης φοβάμαι ότι ίσως βιώσουμε κάποια δραματική αύξηση και στους αριθμούς των αυτοκτονιών όπως είχαμε δει στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων.

     Πριν λίγα χρόνια, σύμφωνα με σχετικές για τις αιτίες θανάτου μελέτες σε παγκόσμιο επίπεδο είχε προβληθεί ότι η Κατάθλιψη το 2020 (τότε κανείς ερευνητής δεν είχε υποψιασθεί τα δεδομένα της πανδημίας covid-19) θα έφτανε στην δεύτερη θέση ανάμεσα στις 5 κυρίαρχες αιτίες θανάτου (την πρώτη θέση κατέχουν οι ισχαιμικές καρδιοπάθειες, την τρίτη τα τροχαία ατυχήματα, την τέταρτη τα εγκεφαλικά και την πέμπτη η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια).

      Η κατάθλιψη εμφανίζεται σε μια πρώτη, επιπόλαια εξέταση ως μια διογκωμένη κατάσταση του αισθήματος της κοινής λύπης. Εκφράζοντας τα υποκειμενικά του συναισθήματα σε τρίτους, το άτομο που αρχίζει να βυθίζεται στον αδυσώπητο κόσμο της κατάθλιψης χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο, τις εκφράσεις κάθε ατόμου που διέρχεται μια κρίση οδύνης, λύπης ή μελαγχολίας.

     Σε αντίθεση όμως, με την περίπτωση της συνηθισμένης και παροδικής θλίψης και μελαγχολίας, που όλοι μας κατά καιρούς περνάμε, στην περίπτωση της κατάθλιψης η συμπτωματολογία ενέχει τον καθοριστικό χαρακτήρα του βαθμιαίου, αλλά σαφέστατου, εκφυλισμού προς το χειρότερο.

     Συναισθηματικά το άτομο καθώς βυθίζεται στην κατάθλιψη βιώνει τη σταδιακή απώλεια κοινών συναισθημάτων που καλύπτουν το φάσμα από το ενδιαφέρον για γνωστούς και φίλους μέχρι και την αγάπη για οικείους, τον έρωτα για το ταίρι του. Ταυτόχρονα το άτομο χάνει την αίσθηση του χιούμορ και συχνά, χωρίς προφανείς αιτίες, ξεσπά σε κλάμα. Τελικά, η κατάσταση χειροτερεύει και το άτομο αδυνατεί, ακόμη και όταν συντρέχουν λόγοι, να κλάψει.

«Τηλεκπαίδευση» & «Τηλεργασία»: το Αύριο μας ήρθε… Χθες!

                                                                                     

                                                                                 Στα Blogs 11, 12 & 13 Νοεμβρίου, 2020

       

     Σαφώς και είναι ελαφρά «ειρωνικός» ο σημερινός μου τίτλος ο οποίος εδράζεται στην, και πηγάζει από την, ειλικρινή ευχή μου να ξυπνήσουμε, επιτέλους, ως Έθνος εγκαίρως και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος καθότι όπως πιστοποιεί η ιστορία μας  από τον 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα μας διακρίνει η γνωστή τάση να παραπέμπουμε ανέμελα «ες αύριον τα σπουδαία…» 

     Επέλεξα τον τίτλο αυτόν επειδή ελπίζω καλόπιστα ότι ίσως θα κεντρίσει όχι μόνο τα στελέχη της σημερινής Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης αλλά μαζί τους όλους εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες αλλά χωρίς καμία πονηρή πρόθεση να προσβάλω πολιτικές και πρόσωπα!

      «Χθες», δηλαδή τον περασμένο Μάρτιο, με lockdown και περιορισμούς στις πρόσωπο-με-πρόσωπο επαφές λόγω πανδημίας, οι έννοιες «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» ήρθαν δυναμικά και απρόσμενα στο προσκήνιο της καθημερινότητας σε παγκόσμιο επίπεδο και σε ότι αφορά εμάς τους Έλληνες και τα δεδομένα της Ελληνικής κοινωνίας, στην Παιδεία και στην Αγορά Εργασίας, μας κατέλαβαν κυριολεκτικά «εξαπίνης».

     Οφείλω να υπογραμμίσω εμφαντικά ότι «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» αποτελούν 2 σημαντικές πραγματικότητες με τις οποίες είναι σε διεθνές επίπεδο εξοικειωμένος κάποιος περιορισμένος αριθμός μεταπτυχιακών φοιτητών που παρακολουθούν μαθήματα «εξ αποστάσεως» με τη χρήση του διαδικτύου και εργαζομένων που χρησιμοποιούν τα laptops και το διαδίκτυο ως «εικονικό» τους γραφείο όπου και εάν βρεθούν.

     «Τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» απαιτούν μια νηφάλια επισκόπηση που δεν την έχουμε επί του παρόντος επειδή μας επιβλήθηκαν χωρίς καμιά διάκριση, εποχή covid-19, όχι μόνο αιφνιδιαστικά αλλά αλλοίωσαν εντόνως και επιθετικά την καθημερινότητά μας.

     Βιώσαμε τεράστια λειτουργικά προβλήματα στα θέματα «τηλεκπαίδευσης» που πλήγωσαν τα παιδιά μας, μαθητές και φοιτητές, στη διάρκεια του εαρινού εξαμήνου του σχολικού/ακαδημαϊκού έτους 2019-2020 το οποίο διεθνώς αξιολογείται ως «χαμένο!» 

     Τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου μετά την επιβολή Εθνικού lockdown «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» έγιναν και πάλι πραγματικότητες στις οποίες οι Κυβερνώντες απαιτούν να προσαρμοστούμε.

     Χαμογελώ, ως παλιός Πανεπιστημιακός δάσκαλος, ειλικρινά με κατανόηση η οποία κατηγορηματικά δηλώνω ότι δεν σχετίζεται με Κομματική συμπάθεια, με το πολιτικό ευχολόγιο του Υπουργείου Παιδείας ότι «όλα θα πάνε καλά» καθώς αποδείχθηκε προχτές, έστω εξαιτίας γενικότερων προβλημάτων του δικτύου σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ότι δυστυχώς ΔΕΝ ήμασταν, για μια ακόμη φορά, έτοιμοι για μεγάλης έκτασης «τηλεκπαίδευση».

     Είναι αλήθεια ότι η Ανθρωπότητα οδηγείται στην πρακτική των «τήλε-» χάνοντας τη γοητεία της πρόσωπο-με-πρόσωπο επαφής συμμαθητών και δασκάλων, συμφοιτητών και καθηγητών στις σχολικές αίθουσες και τα Πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και το ίδιο συμβαίνει προφανώς και στους εργαζομένους στους κλασικούς χώρους εργασίας σε γραφεία.

     Είναι επίσης αλήθεια ότι τα παιδιά μας έχουν εξοικειωθεί σε εντυπωσιακό βαθμό με το διαδίκτυο, τον κόσμο των κομπιούτερ, των laptop, των smart-phones και των κοινωνικών δικτύων, αλλά πολλοί από τους πιο ώριμους στην ηλικία έχουν μείνει αρκετά πίσω και μαζί τους, δυστυχώς, συγκαταλέγονται αμέτρητα στελέχη Κυβερνήσεων και Αντιπολιτεύσεων.

Κλείστε την Τηλεόραση για να… Λευτερωθείτε!

                                                                                           

                                                                                             Στα Blogs 9, 10 & 11 Νοεμβρίου, 2020

     

     Θέλω με το σημερινό μου σύντομο άρθρο εδώ στο φιλόξενο blog να θυμίσω στους παλιούς και να πληροφορήσω τους νέους ότι εκεί στις δεκαετίες του ’50 και ’60, η Κινηματογραφική ΕΙΚΟΝΑ μεταφερόταν με αφίσες και φωτογραφίες από έργα που έπαιζαν και όσα μελλοντικά θα ερχόντουσαν σε συνοικιακά και σε κεντρικά Σινεμά…

     Ανείπωτη η υποβλητική δύναμη της μεγάλη οθόνης, ιδιαίτερα σε έγχρωμα φιλμ που έκαναν χρήση της τεχνολογίας cinemascope, που έκανε εμάς τα αγόρια να θέλουμε να γινόμαστε μετά την προβολή πειρατές και cowboys, μυστικοί πράκτορες και αδέκαστοι λειτουργοί της Θέμιδος, και τα κορίτσια ντίβες μυστηριώδεις, γυναίκες πλανεύτρες και εξωτικές όσο και επιθυμητές…

     Υπήρχε στις ταινίες του Σινεμά αρχή και τέλος, υπήρχε πλοκή και δράση και, φυσικά, όλες οι απαραίτητες προοπτικές για να εισπράξουμε κάποιο «δίδαγμα και ρητό…»

     Μπορεί να βιάστηκε ο George Orwell δίνοντας στο βιβλίο του για τίτλο το «1984», αλλά τελικά δικαιώθηκε για τη δύναμη της Τηλεόρασης να καθοδηγεί την κοινή γνώμη σε στόχους επιθυμητούς καθώς αποδεχόμενη την προπαγάνδα ως ενημέρωση συναρπάζεται, ακολουθεί άβουλα, αξιολογεί άκριτα, υιοθετεί ασυλλόγιστα!..

     Τώρα πια, χωρίς αμφιβολίες, η ανθρωπότητα και εμείς το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό είμαστε αιχμάλωτοι της τηλεόρασης, του κορυφαίου αυτού «Μέσου Μαζικού Εκμαυλισμού…»

     Ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος, η Τηλεόραση, μπήκε στα σπίτια μας καθηλώνοντάς μας στον καναπέ να ρουφάμε άκριτα αμέτρητες σειρές εγχώριων και εισαγόμενων (ιδιαίτερα Τουρκικών) σήριαλ τα οποία,  στην εποχή μας, δεν χτίζουν πρότυπα, δεν προβάλλουν άνδρες και γυναίκες ηρωικών μεγεθών, δεν προσφέρουν «δίδαγμα και…ρητό» αλλά σίγουρα βοηθούν να ξεχάσουμε … τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα οικονομικά προβλήματα, το καθημερινό άγχος και στρες που πλέον μεγιστοποιήθηκε εξαιτίας του covid-19, την ψυχό-συναισθηματική μας ένδεια που μας οδήγησε στην καθιέρωση ανθρώπινων σχέσεων μιας χρήσης.

     Αρχές της δεκαετίας του ’60 και ήμουν νεαρός φοιτητής Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο όταν γνώρισα σε Δημοτικό ΚΑΠΗ της απίστευτης χοάνης λαών, φυλών, γλωσσών και πολιτισμών, που έδωσε το όνομά της και στο Πανεπιστήμιό μου, της ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ, το μακαρίτη πια Jose Eusebio Rodriguez, άντρα διπλά διαζευγμένο και πολλαπλά ξεχασμένο από τα εντός και εκτός γάμου παιδιά του.

     Είχε αγοράσει μια (γιγάντια πανάκριβη για εκείνη την εποχή) έγχρωμη τηλεόραση έπιπλο και μια άνετη πολυθρόνα-ξαπλώστρα. Κάθε φορά που είχε σεκλέτια και θυμόταν την πατρίδα του στη Νότια Αμερική, πνιγμένος στη μοναξιά της πολύβουης, πολυάνθρωπης, και συνάμα απάνθρωπης μεγαλούπολης που ποτέ δεν κοιμάται, απλωνόταν με κινήσεις σχεδόν καταναγκαστικής ιεροτελεστίας στην ξαπλώστρα, άναβε το πούρο Αβάνας και μετά άνοιγε την έγχρωμη Τηλεόρασή του ταξιδεύοντας ολομόναχος στη μαγική χώρα του Όζ.

Γκάλοπ και ΜΜΕ: Φάμπρικες «Fake News»

                                                                   

                                                                                   Στα Blogs 4, 5 & 6 Νοεμβρίου, 2020

     

     Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα των Αμερικανικών προεδρικών Εκλογών ΔΕΝ αναδεικνύουν με κατηγορηματικό τρόπο νικητή και δεν προσδιορίζουν ακόμη τον επόμενο ένοικο του Λευκού Οίκου…

     Αλλά τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα προσδιορίζουν πανηγυρικά κάποια πράγματα που αισθάνομαι ότι μου δίνουν το δικαίωμα να καταθέσω στο φιλόξενο blog ένα σύντομο αλλά με μπόλικο κόκκινο πιπέρι πολύ «πιπεράτο» σχόλιο που αφορά στα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

     Τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι για δεύτερη φορά τα Αμερικανικά, και κατά επέκταση μερικά διεθνή Γκάλοπ, ήταν απολύτως και αδιαμφισβήτητα ή παράγωγα ψεύδους εκ μέρους των εταιρειών που τα έκαναν ή απόδειξη ότι οι ερωτώμενοι πολίτες δίνουν τις απαντήσεις που αισθάνονται ότι θέλουν να πάρουν οι ερωτώντες και ΟΧΙ αυτό που αισθάνονται και αυτό που θα κάνουν όταν φτάσουν στην κάλπη…

     Με ρώτησαν κάποιοι φίλοι μήπως θα έπρεπε να θεσπιστεί Νόμος που να προβλέπει «αφαίρεση άδειας ασκήσεως επιτηδεύματος» όταν συγκεκριμένες εταιρείες μέτρησης της «κοινής γνώμης» κάνουν επανειλημμένως τα ίδια εντυπωσιακά λάθη στις εκτιμήσεις και προβλέψεις τους.

     Τους απάντησα ότι και να υπήρχε τέτοιος Νόμος από την ώρα που θα έχαναν την άδεια ασκήσεως επιτηδεύματος οι ίδιοι άνθρωποι θα «έστηναν ένα άλλο μαγαζί» με άλλο όνομα…

     Όσο για τα περιώνυμα Μ.Μ.Ε. δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (αυτά που χωρίς κακή πρόθεση έχω αποκαλέσει εδώ και πολλά χρόνια ‘Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού’) το μόνο που προκύπτει από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα των Αμερικανικών Προεδρικών Εκλογών είναι ότι συνεχίζουν το ίδιο βιολί «χειραγώγησης και επηρεασμού» της κοινής γνώμης χωρίς να φοβούνται κανένα Νόμο και κανένα ΕΣΡ σε κάθε χώρα όπου λειτουργούν.

     Μονομερώς έχουν αποφασίσει ότι όπως πάντα μπορούν, εάν χρειαστεί, να επικαλεστούν το δικαίωμα «λανθασμένης εκτίμησης» και να καταθέσουν ένα ακόμη, μέσα στα αμέτρητα που έχουν καταθέσει επί σειρά χρόνων και δεκαετιών, Λατινιστί «mea culpa».

     Ελληνιστί θα τους πω απλά: «Αιδώς Αργείοι…»       

Πολλά «νευρόσπαστα» στα πολιτικά «παλκοσένικα»

                                                                            

                                                                                 Στα Blogs 2, 3 & 4 Νοεμβρίου, 2020

 

     Ξεκινώ, προς αποφυγή κάθε πιθανής παρεξήγησης, με τη διευκρίνιση ότι η αναφορά του τίτλου μου σε «νευρόσπαστα» δεν συνιστά νεύρο-ψυχιατρική διάγνωση για δρώντα πρόσωπα στα διεθνή πολιτικά παλκοσένικα, όπως φυσικά και στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά αφορά στον αρχαίο όρο για τις θεατρικές «κούκλες» που χρησιμοποιήθηκαν στο Αρχαίο ελληνικό θέατρο οι οποίες στη συνέχεια μετονομάστηκαν και έγιναν διεθνώς γνωστές ως «μαριονέτες»…

     Πολλοί φίλοι και εχθροί, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και τώρα, μας χαρακτηρίζουν ως έναν ιδιόμορφα «περίεργο» Λαό, ικανό να σκαμπανεβάζει ανάμεσα σε ναδίρ και ζενίθ εν ριπή οφθαλμού, να επιδείχνει συμπεριφορές που θυμίζουν ελβετικές αγελάδες ο οποίος διανύοντας μια τρισχιλιετή ιστορία συχνά πρωταγωνίστησε, πρωτοτύπησε και «έγραψε έπη» από τον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, αναχαιτίζοντας τους Πέρσες, την Αλβανία και το οχυρό Ρούπελ, αναχαιτίζοντας τις φασιστικές δυνάμεις του Γερμανό-Ιταλικού Άξονα!...

     Στα παιδικά μας χρόνια μάθαμε εμείς, μετά τα παιδιά μας και ευτυχώς συνεχίζουν να μαθαίνουν τα εγγόνια μας για τον «Χρυσό Αιώνα» του Περικλή, και τη γέννηση εδώ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ως πολιτικό σύστημα που οι Λαοί του πλανήτη εφαρμόζουν ή αγωνίζονται για να φέρουν την ημέρα θα την εφαρμόσουν ως Πολίτευμα στις Πατρίδες τους.

     Τον ίδιο εκείνο «χρυσό αιώνα» αναφέρεται ιστορικά ότι στην Αθήνα «εφευρέθηκαν» και τα αποκαλούμενα «νευρόσπαστα» (κούκλες ή αγαλματάκια που η κίνησή τους γινόταν με το τράβηγμα «νημάτων» δεμένων στα άκρα τους).

     Από την Αθήνα και τη Ρώμη το σύγχρονο κουκλοθέατρο και οι μαριονέτες του έγραψαν λαμπρές σελίδες στη διασκέδαση παιδιών και ενηλίκων σε όλη την Ευρώπη και στον Νέο Κόσμο. Τα αρχαϊκά «νευρόσπαστα», στα οποία αναφέρομαι λοιπόν, είναι οι σύγχρονες «Μαριονέτες» του κουκλοθέατρου με παραστάσεις που συγκινούν μικρούς και μεγάλους.

     Το κλασικό παιδικό κουκλοθέατρο με τα «νευρόσπαστα», δηλαδή τις μαριονέτες, και το γνωστό «ελληνικό πολιτικό θέατρο» (που μερικοί το χαρακτηρίζουν συχνά και ως «θέατρο του παραλόγου») έχουν τελικά ένα σημαντικό, λειτουργικό και εκ των «ων ουκ άνευ…» σημείο αναφοράς:

     Τα «νευρόσπαστα» (μαριονέτες) δίνουν την παράσταση με χορό, περπάτημα, αγκαλιές και μαλώματα αλλά τις κινήσεις τους τις ελέγχουν και τις επιβάλλουν (χωρίς να γίνονται ορατοί) εκείνοι και εκείνες που κρατούν στα χέρια τους τα «νήματα» από τα οποία «εξαρτώνται» οι μαριονέτες!...

     Δεν ξέρω εάν ήταν θέμα «ειρωνείας της Τύχης» ή απλά μια ιστορική σύμπτωση το γεγονός ότι τα «νευρόσπαστα» εμφανίστηκαν στην Αθήνα την εποχή της γέννησης και εφαρμογής της Δημοκρατίας ως καινοτόμο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης λαών.

     Οι συνάδελφοι ιστορικοί και φιλόλογοι έχουν εντοπίσει αναφορές του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη που θεωρούσαν και εμάς τους θνητούς ως «νευρόσπαστα», ως κούκλες ή μαριονέτες, στα χέρια των Θεών που μας «έπαιζαν» για δική τους ικανοποίηση και με δικούς τους στόχους…

Το «ΟΧΙ» του 1940: Η ιστορική ΑΡΝΗΣΗ ως κατάφαση!..

                                                                                 

                                                                                             Στα Blogs 26, 27 & 28 Οκτωβρίου, 2020

  

     Προχθές Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου οι Θεσσαλονικείς γιορτάσαμε την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους και την ημέρα του Πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου.

     Χθες Τρίτη 27 Οκτωβρίου μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές στα Σχολεία όλης της Ελλάδας γιόρτασαν την 80η επέτειο του ΟΧΙ

     Σήμερα, Τετάρτη, 28η Οκτωβρίου 2020, οι Έλληνες γιορτάζουμε, φέτος ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, λόγω covid-19, το ιστορικό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 κόντρα στον Φασιστικό άξονα. 

     Εκείνο το ΟΧΙ, διαχρονικά, ήταν έμπρακτη απόδειξη ότι η άρνηση συνιστούσε κατάφαση για επιβεβαίωση εθνικού καθήκοντος και ότι οι Λαοί με σαφή προθυμία ανέκαθεν ακολουθούν τον ηγέτη που θα χαράξει με χρυσά γράμματα την σελίδα του μεγαλείου τους στο Βιβλίο της Ιστορίας!... 

     «Τι είναι ένας επαναστάτης;» αναρωτιέται σε μια μεστή νοημάτων παράγραφο ο Albert Camus και συνεχίζει «εκείνος που λέει ΟΧΙ αλλά με την άρνησή του ΔΕΝ εννοεί αποποίηση. Γιατί είναι ταυτόχρονα το ίδιο άτομο που λέει ΝΑΙ στη συνέχιση του αγώνα του έχοντας ήδη κάνει συνειδητά την πρώτη κίνηση, αυτήν της άρνησης…». 

     Στους δικούς μου κύκλους, των επιστημόνων της συμπεριφοράς αλλά προφανώς και σε κύκλους όπου ασκείται η σύγχρονη πολιτική υπάρχουν οι συνάδελφοι που διατείνονται ότι ένα άτομο δεν μπορεί, δεν είναι σωστό να προσπαθήσει να είναι ταυτόχρονα και λογικό και συναισθηματικό.

     Αν όμως σταθούμε για λίγο επικεντρώνοντας σε υποκειμενικό ο καθένας και η καθεμιά μας επίπεδο αξιολόγησης αυτή τη θέση μπορούμε να διαπιστώσουμε καλόπιστα ότι εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε την ικανότητα να αισθανθούμε αυτό που σκεφτόμαστε και να επεξεργασθούμε γνωστικά αυτό που αισθανόμαστε. 

     Με λόγια απλά το συναίσθημα ποτέ ΔΕΝ απέκλειε αναγκαστικά τη συνύπαρξή του με τη λογική και αντίστροφα θα δυσκολευθεί πολύ κανείς να εντοπίσει αξιόπιστη επιστημολογική μαρτυρία που να επιβεβαιώνει ότι λογική απαγορεύει και αποκλείει το συναίσθημα. 

     Ο κίνδυνος που υπάρχει για τον καθένα μας είναι συνυφασμένος με μια ανθρώπινη υποσυνείδητη τάση να παρουσιάσουμε κάποιες συναισθηματικές μας αντιδράσεις ως παράγωγα λογικής σκέψης γιατί τότε το αποτέλεσμα που θα προκύψει αποτελεί προπαγάνδα και ο αποδέκτης του μηνύματος που εκπέμπουμε οδηγείται να δεχθεί ως λογικό παράγωγο μια καθαρά συναισθηματική μας θέση.

     Στην περίπτωση του Ιωάννη Μεταξά το ΟΧΙ που βροντοφώναξε στον Ιταλό πρέσβη και κατέθεσε με ειλικρίνεια, σαφήνεια και λογικά επιχειρήματα ήταν διανθισμένο και με εμφανή στοιχεία συναισθηματικής φόρτισης (και, χωρίς να παρεξηγηθεί η θέση μου και φυσικά, χωρίς να θεωρώ τα δύο ΟΧΙ ισότιμα, το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου Προέδρου τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΟΧΙ του 2004).

Covid-19: Και σε αυτό το παγκόσμιο δράμα πάλι κάποιοι…Κερδίζουν!

                                                                      

                                                                                              Στα Blogs 21, 22 & 23 Οκτωβρίου, 2020

    

     Καθώς διανύουμε το φθινόπωρο οδεύοντας στον χειμώνα το Βόρειο ημισφαίριο του Πλανήτη μας διαπιστώνει καθημερινή έξαρση στον αριθμό κρουσμάτων και ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζονται περισσότερα δεσμευτικά μέτρα για τον έλεγχο της διασποράς του covid-19.

     Μέχρι στιγμής οι θάνατοι που συνδέονται με τον covid-19 είναι περίπου 1,126,000, αλλά αυτό που προβληματίζει πολλούς από άκρο σε άκρο της γης είναι η αποφυγή διευκρίνησης για τον αριθμό θανάτων αποκλειστικά και μόνο από τον κορονοϊό και όχι από τον covid-19 σε συνδυασμό με 1 ή 2 ή και τρία υποκείμενα νοσήματα ατόμων που βρίσκονται, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, στην τρίτη ηλικία.

     Από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι σήμερα ο θάνατος 1,126,000 συνανθρώπων μας σε όλη τη γη φαντάζει εντυπωσιακός αλλά, όπως καλόπιστα επισημαίνουν πολλοί αναλυτές, αυτός ο αριθμός ΔΕΝ δικαιολογεί την τρομολαγνεία που ασκήθηκε από ΜΜΕ διεθνώς και υπάρχει η εκτίμηση ότι ΔΕΝ δικαιολογεί και τις τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις που μέχρι στιγμή έχουν υποστεί όλες οι Εθνικές Οικονομίες και η Παγκόσμια Οικονομία.

     Κάθε ζωή που χάνεται είναι μια αναντικατάστατη απώλεια για αυτόν που την χάνει (ο καθένας και η καθεμία μας έχουμε μόνο ΜΙΑ ζωή) και είναι βαθύς ο πόνος συγγενών και φίλων για κάθε πρόσωπο που πεθαίνει από επιπλοκές covid-19.

     Αλλά τους τελευταίους μήνες λόγω υπερφόρτωσης των νοσηλευτικών ιδρυμάτων σε όλες σχεδόν τις χώρες  του Πλανήτη ακυρώθηκαν αμέτρητες προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις, ακυρώθηκαν αμέτρητες υποχρεωτικές διαγνωστικές εξετάσεις, ακυρώθηκαν αμέτρητες υποχρεωτικές θεραπείες μείζονος σημασίας για καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, ατόμων με νεφρική ανεπάρκεια κλπ.

     Στο ίδιο χρονικό διάστημα χάθηκαν εκατομμύρια θέσεων εργασίας και φούντωσε η ανεργία η οποία θα χρειασθεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να καλυφθεί. Με lockdown και άλλα περιοριστικά μέτρα αυξήθηκαν οι κοινωνικές παθογένειες όπως η ενδοοικογενειακή βία, οι καταχρήσεις αλκοόλ και ουσιών, ο παθολογικός τζόγος και το κάπνισμα, οι ψυχικές διαταραχές και επιβαρύνσεις όπως η κατάθλιψη και έδειξαν αυξητικές τάσεις οι αυτοκτονίες.

     Όπως δήλωσε ο Εκτελεστικός Γενικός Διευθυντής του ‘Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων’ του ΟΗΕ μετά την ανακοίνωση της απονομής του φετινού Βραβείου Νόμπελ στον συγκεκριμένο Οργανισμό ο αριθμός των ατόμων που βρίσκονται στο στάδιο της πείνας διπλασιάσθηκε και από τα 135 εκατομμύρια έφτασε πλέον τα 270 εκατομμύρια και με δεδομένες τις καταστροφικές οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας στην Παγκόσμια και τις Εθνικές Οικονομίες ο αριθμός αυτό θα εκτοξευθεί σε πρωτόγνωρα επίπεδα…

     Η πανδημία του covid-19 συσσώρευσε δραματικά πρωτόγνωρο αριθμό «χαμένων» έχει, όμως, η συγκεκριμένη πανδημία του 2020 και μια ελάχιστα προβεβλημένη και συζητημένη στα Διεθνή, όχι αποκλειστικά και μόνο στα ελληνικά ΜΜΕ, διάσταση, ένα… «Κερασάκι»…

     Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ερευνητικών Οργανισμών που τώρα βλέπουν τη δημοσιότητα στη διάρκεια των τελευταίων μηνών που συσσώρευσε και συνεχίζει να συσσωρεύει τόσα δεινά στην Ανθρωπότητα και να δημιουργεί ορδές ανέργων και πεινασμένων κάποιοι συνάνθρωποί, μια «χούφτα δισεκατομμυριούχων» έγιναν ακόμη πιο πλούσιοι!...

«Ακύρωσε» φέτος τη γιορτή της 3ης Ηλικίας ο covid-19!...

                                                                         Στα Blogs 19, 20 & 21 Οκτωβρίου, 2020                                   

     Αισθάνομαι την υποχρέωση να εξηγήσω στους φίλους και στις φίλες αναγνώστες/στριες γιατί επέλεξα αυτόν τον τίτλο για το άρθρο μου το οποίο με περισσή ευγένεια, όπως κάνει συνήθως, φιλοξενεί σήμερα το αγαπημένο μας blog.

     Όσα χρόνια ζω ΔΕΝ βίωσα ποτέ τέτοια ανατροπή σε παραδοσιακά πρότυπα συμπεριφοράς που υπαγορεύουν:

ΔΕΝ πλησιάζουμε, ΔΕΝ αγκαλιάζουμε, ΔΕΝ φιλάμε τον παππού και την γιαγιά ΕΠΕΙΔΗ τους…Αγαπάμε!...

     Θυμήθηκα μερικά ανατρεπτικά σλόγκαν από το βιβλίο «1984» του Orwell:

     «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη», «Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά», «Η Άγνοια είναι Δύναμη»…

     Θυμήθηκα και τo σλόγκαν των Ναζιστικών Στρατοπέδων Συγκέντρωσης:

     «Η Εργασία σε ελευθερώνει- Arbeit Macht Frei».

     Θα έλεγα, χωρίς να διστάσω «Ανάθεμα στον covid-19 και όσους ευθύνονται για την ύπαρξή του» αλλά δεν το κάνω όχι επειδή το θεωρώ άκομψο ή επειδή μπορεί να τιμωρηθώ για αυτό αλλά απλά επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι «οι κατάρες δεν πιάνουν…»

     Πολλά δεινά μας φόρτωσε μέχρι τώρα η πανδημία του covid-19, πέρα από το θάνατο 1,110,000 συνανθρώπων μας, γονάτισαν οι Εθνικές Οικονομίες των 195 χωρών της γης και συρρικνώθηκε η Παγκόσμια Οικονομία.

     ΕΛΠΙΖΩ κάποια στιγμή να διεξαχθεί έρευνα, να καταλογιστούν ευθύνες και να επιβληθούν τιμωρίες!..

     Καθώς ο χειμώνας έρχεται στο Βόρειο Ημισφαίριο του Πλανήτης μας, Ευρώπη και Αμερική θα βιώσουμε, όπως λένε οι ειδικοί, ακόμη πιο άσχημες καταστάσεις με απώλειες ζωής, οικονομική δυσπραγία, ανεργία και θανάτους από καθυστερημένη περίθαλψη επειγόντων περιστατικών σε νοσηλευτικά ιδρύματα που κατακλύζονται από περιστατικά της πανδημίας…

     ΔΕΝ αγκάλιασαν την 1η Οκτωβρίου, 2020 παππούδες και γιαγιάδες τα παιδιά και εγγόνια μας αλλά μας "έσφιξε" στην θανατηφόρα αγκαλιά του ο covid-19…