Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

‘Ένας Έλληνας «άθλιος» για ένα «γεμιστό κρουασάν» κ. Ουγκώ!..

                                                                                              

                                                                                      Στα Blogs 28, 29 & 30 Δεκεμβρίου, 2020

     

     Στο κλασικό μυθιστόρημα του μεγάλου Γάλλου δημιουργού Βίκτωρα Ουγκώ «οι Άθλιοι», με το διωκόμενο Γιάννη Αγιάννη και τον ανελέητο διώκτη του Ιαβέρη, με φόντο τη Γαλλική κοινωνία της προκλητικής οικονομικής ανομοιογένειας που προβλημάτισε και συγκίνησε αμέτρητα εκατομμύρια  αναγνωστών από το 1862 έως και σήμερα, οφείλω τον τίτλο του σύντομου σημερινού μου άρθρου.

     Ο φίλος μου Χρήστος, πρώην στέλεχος επιχειρήσεως που κατέβασε ρολά, τώρα «περιπτεράς», είναι ο συνομιλητής που θα σας συστήσω με αφορμή την προχθεσινή μας συζήτηση για ευαισθησία και αξιοπρέπεια κάποιων φτωχών, για κοινωνική αναλγησία, κοινωνικές αδικίες και μακαριότητα των εύπορων τάξεων της σύγχρονης, Ευρωπαϊκού επιπέδου, ελληνικής κοινωνίας, που ίσως θα προβλημάτιζαν τον Ουγκώ, καθώς είχαν αποτελέσει το επίκεντρο του δικού του προβληματισμού τον 19o αιώνα.

     Ο φίλος μου Χρήστος, όχι ανέκαθεν, αλλά τώρα πια «περιπτεράς», εποχή 3ου σύμφωνα με κάποιους ή 4ου σύμφωνα με κάποιους άλλους «Μνημονίου», και σοβαρά προβληματισμένος από τα ψυχό-κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικά δεδομένα που δημιούργησε η πανδημία covid-19 «μου έβαλε τα δύσκολα», καθώς μου αφηγήθηκε ένα προσωπικό του περιστατικό και μου ζήτησε να ψυχογραφήσω τον «πρωταγωνιστή» λέγοντας:

     «Ξέρω ότι δεν συμμετέχεις πια σε ραδιοτηλεοπτικά μπαλκόνια και παράθυρα όπως έκανες πολύ συχνά πριν μερικά χρόνια αλλά γράφεις συχνά στα Blogs ερμηνεύοντας ψυχό-κοινωνικά και οικονομικό-πολιτικά φαινόμενα αλλά σε παρακαλώ να τοποθετηθείς λόγω της ειδικότητας σου ως  κοινωνικός επιστήμονας της συμπεριφοράς, αξιολογώντας την πορεία της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, της πρώην «Ψωροκώσταινας», στην Ευρώπη των 28, των 27μετά τα μεσάνυχτα της 31ης Ιανουαρίου, 2020, όταν  αποχώρησε το Ηνωμένο Βασίλειο!..»

     Τον σεκοντάρισε χαμογελαστή η σύζυγός του και φίλη Ρένα.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2020

Ευχές από τον Καθηγητή Γιώργο Πιπερόπουλο

                                                                                                                                                                                                                                                                     Στα Blogs 23, 24 & 25 Δεκεμβρίου, 2020

  

     Ελπίζω να με συγχωρήσετε που χρησιμοποιώ στην ιδιόχειρη κάρτα μου  μια δόση καλοπροαίρετου χιούμορ που τόσο μας έλειψε επί 10 μήνες καθώς εύχομαι σήμερα στο blog και στις φίλες/φίλους αναγνώστες του:

     Από "πάτο" καρδιάς (πιο κάτω ΔΕΝ πάει) Καλά Χριστούγεννα & είθε το Νέο Έτος 2021 να έχει ελαχιστότατα σχέση με το δραματικό 2020

     Κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας, με κλειστές όπως Πασχαλιάτικα τις Εκκλησίες μας εύχομαι φέτος η συμβολική γέννηση του Θεανθρώπου να μας φορτίσει με κουράγιο και να μας οπλίσει με ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ που χρειαζόμαστε εμείς οι Έλληνες και μαζί μας ολάκερη η Ανθρωπότητα  

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020

Τζόγος: η εξοικείωση ξεκινά στα παιδικά χρόνια!...

                                                                                    

                                                                                   Στα Blogs 21, 22 & 23 Δεκεμβρίου, 2020

   

     Μαθαίνουμε, δυστυχώς, τον τζόγο από μικρή ηλικία καθώς πολλά παιχνίδια που δωρίζουμε στα παιδιά μας έχουν ως χαρακτηριστικό τους το ρίσκο, είναι παιχνίδια τύχης που περιέχουν τη ρίψη του ζαριού, το τράβηγμα χαρτιών, το στοιχείο της πιθανότητας.

     Η πανδημία covid-19 που ταλανίζει την Ανθρωπότητα με τα lockdown και τους περιορισμούς κοινωνικών επαφών έχει «στενοχωρήσει» τους κάθε λογής «παίκτες - κυνηγούς της Τύχης» καθώς έκλεισαν διεθνώς (φυσικά και στην Πατρίδα μας) καζίνα και άλλων μορφών «Δομές-Ναοί του Τζόγου».

     Αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησαν ΟΛΕΣ οι δραστηριότητες του τζόγου καθώς με τη βοήθεια της πληροφορικής διατίθενται στο διαδίκτυο και «εικονικά καζίνα» και άλλες μορφές τυχερών παιχνιδιών.

    Δυστυχώς είναι μεγάλοι οι αριθμοί των παιδιών που «τζογάρουν» διαδικτυακά χρησιμοποιώντας τις τραπεζικές κάρτες των γονιών τους δημιουργώντας αμέτρητα δράματα που επιδεινώθηκαν αυτήν την εποχή στην οποία σημειώθηκε τεράστια αύξηση στον τζίρο του διαδικτυακού τζόγου…

     Τον τζόγο σε όλες του τις μορφές σε παγκόσμια επισκόπηση παρουσιάσαμε στο βιβλίο που συγγράψαμε στην Αγγλική γλώσσα από κοινού με την κόρη μου Dr Νατάσα Πιπεροπούλου το οποίο κυκλοφόρησε διεθνώς ο εκδοτικός οίκος Bookboon τον περασμένο Οκτώβριο.

     Το βιβλίο μπορούν οι αναγνώστες να «κατεβάσουν» δωρεάν από το διαδίκτυο και η σχετική βιβλιοπαρουσίασή του έγινε εδώ στο αγαπημένο blog με τίτλο: https://bookboon.com/en/addictions-ebook.  

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020

Εμβόλια, Κατάσκοποι, Hackers, Χρήμα: «Έφυγε» ο John le Carré,

                                                                        

                                                                                   Στα Blogs 17, 18 & 19 Δεκεμβρίου, 2020

     

     Στο προηγούμενο άρθρο μου «Μας νανούρισαν ως ‘Εμίρηδες’, ξυπνήσαμε ‘Κακομοίρηδες» που φιλοξενήθηκε εδώ αναφέρθηκα στη χρησιμότητα του αποκαλούμενου «πιασάρικου τίτλου» που λειτουργεί ως δέλεαρ για να κεντριστεί η προσοχή των αναγνωστών σε κάποιο κείμενό μας.

     Στο σημερινό άρθρο θα καταχρασθώ παραφραστικά την έννοια του όρου «ποιητική αδεία» ώστε με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του John le Carré ως μυστικού πράκτορα και επιτυχημένου συγγραφέα, να καλύψω με «μια συμβολική δρασκελιά» πηγαίνοντας ανατολικά, την απόσταση μεταξύ Λονδίνου και Μόσχας πηγαίνοντας δυτικά μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης.  

     Και πριν κατηγορηθώ για καταχρηστική παράφραση της «ποιητικής άδειας» μπαίνω αμέσως τώρα στο θέμα μου.

     Το σημερινό άρθρο μου το ξεκινώ, από τον τίτλο, με μια επίκαιρα χρήσιμη αναφορά στο γεγονός ότι δεν είναι πια μαζί μας ο John le Carré (κατά κόσμον David Cornwell), ο παγκοσμίως γνωστός Βρετανός συγγραφέας κατασκοπικών μυθιστορημάτων που υπήρξε πράκτορας των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών ΜΙ-5 και ΜΙ6.

     Ο John le Carré καθιερώθηκε το 1963 με το best-seller μυθιστόρημά του (κάποιοι θεωρούν ότι περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία) «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» το οποίο όταν μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη γνώρισε επίσης τεράστια επιτυχία ως κινηματογραφικό έργο με πρωταγωνιστή τον Richard Burton. 

     Από την στιγμή που εμφανίστηκε η νέα μετάλλαξη του κορονοϊού που ο Π.Ο.Υ. τον βάπτισε covid-19 και τον χαρακτήρισε ως «πανδημία» ξεκίνησαν ταυτόχρονα και οι εντατικές προσπάθειες για την ανεύρεση εμβολίου ικανού να αναχαιτίσει την νέα απειλή για το Ανθρώπινο γένος.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020

Μας νανούρισαν ως «Εμίρηδες», ξυπνήσαμε «Κακομοίρηδες»!..

                                                                                           

                                                                                        Στα Blogs 14, 15 & 16 Δεκεμβρίου, 2020

     

    Θα το ομολογήσω σήμερα με πολλή ειλικρίνεια: κάθε φορά που συνθέτω ένα σύντομο άρθρο για το διαδίκτυο, το θέμα του τίτλου αποτελεί πάντα σημείο αιχμής του προβληματισμού μου.  

     Σε ιστοσελίδες του διαδικτύου, όπως και σε όλα τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, αποτελεί πρόκληση τα άρθρα και τα σχόλια ως υπότιτλοι στην εικόνα να έχουν αυτό που στα δημοσιογραφικά γραφεία (και σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα) αποκαλούσαμε και συνεχίζουμε να χαρακτηρίζουμε ως «πιασάρικο τίτλο».

     Με άλλα λόγια καθώς τα μάτια των αναγνωστών βλέπουν τον τίτλο να ανοίγει η όρεξη με τη γνωστή σιωπηρή προτροπή στους αναγνώστες: «συνεχίστε να διαβάζετε περισσότερα».

     Ο σημερινός μου τίτλος αναδεικνύει τον συγκεκριμένο προβληματισμό και μαζί το περιεχόμενο του άρθρου μου καθώς ακούω, όχι πια σε καθημερινή βάση, αλλά κάθε φορά που συνομιλώ με συμπολίτες μας την ίδια ερώτηση:

     «Γιατί με τόσα που…μας κάνουν ΔΕΝ αντιδρούμε εμείς οι Έλληνες;»

     «Γίναμε καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες και αράξαμε στους καναπέδες!».

     Είναι αυτό μια σοβαρή «αιτιολογία» όταν τυλιγόμαστε με κουβέρτες καθώς κλείσανε τα κοινόχρηστα καλοριφέρ και για πολλούς δεν υπάρχει πια χρήμα όχι για πετρέλαιο ή θερμάστρες αλογόνου, αλλά ούτε για…καυσόξυλα;

     «Μας ψεκάζουν…» λένε κάποιοι άλλοι αιτιολογώντας την απίστευτη υπομονή του ελληνικού Λαού που ξεπερνά εκείνη του Βιβλικού Ιώβ!…

     Όχι, δυστυχώς, δεν μας…ψεκάζουν!.. Ξεχάστε αυτή την εξήγηση…

     Και τι θα θέλατε να κάνουμε;

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος»

                                                                   

                                                                                      Στα Blogs 10, 11 & 12 Δεκεμβρίου, 2020

   

(Το σημερινό άρθρο γράφτηκε την περασμένη Άνοιξη καθώς ήδη κάλπαζε η πανδημία και αγνοούσαμε ποιες θα είναι οι οικονομικές, ψυχοκοινωνικές και άλλες επιπτώσεις της. Το επαναφέρω στην επικαιρότητα με αφορμή όσα συμβαίνουν στη Σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. και την αναβολή επιβολής κυρώσεων στην γείτονα Τουρκία καθώς το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ κριτήριο ήταν και παραμένει το…Χρήμα΄… Τι κρίμα!)

                                             ****************

      Θα μπορούσα να ξεκινήσω το σημερινό μου άρθρο επικαλούμενος τη γνωστή φράση ότι «το χρήμα κάνει τη γη να περιστρέφεται» (Money makes the world go round).

     Το αποφεύγω όχι επειδή με βρίσκει αντίθετο το συγκεκριμένο πνεύμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και χρηματοδοτικής υποστήριξής τους. Κάθε άλλο και, παρακαλώ, μη βιαστείτε να με παρεξηγήσετε επειδή έκανα καριέρα ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος σε Σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων. 

     Το κάνω επειδή, στο αυστηρό πλαίσιο ακαδημαϊκής δεοντολογίας και απαιτήσεων της Επιστήμης, της υπεύθυνης, συνετής, επίμονης και υπομονετικής αναζήτησης της Αλήθειας, ΔΕΝ μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο τα πάντα ελέγχονται πλέον από ΤΟ ΧΡΗΜΑ (MONEY) και από αυτούς που το έχουν!..

     Καθώς διάβαζα τα ‘πόθεν έσχες’ των Βουλευτών μας, και στο παρελθόν έχω δει όπως και εσείς αναφορές σε Έλληνες «έχοντες και κατέχοντες» μυθικά χρηματικά ποσά θα θυμίσω τον λαϊκό μας στίχο που εύστοχα, για να ικανοποιήσει εμάς που ΔΕΝ το έχουμε, ρωτά:

    «Τα λεφτά, τα λεφτά τι θα τα κάνεις, κάποια μέρα θα… πεθάνεις!».

    Δεν μπορώ να ξέρω πόσοι συμφωνείτε και πόσοι διαφωνείτε με το παραπάνω ερώτημα από το γνωστό τραγούδι, αλλά θα σας στενοχωρήσω γιατί, όπως έλεγε ένας εντυπωσιακά ρεαλιστής και ταυτόχρονα βαθιά ρομαντικός καθηγητής μου:

     «Τα λεφτά δεν συνιστούν… Ευτυχία! Όταν όμως έχεις πολλά, αγοράζεις όση και όποια ευτυχία θέλεις, και μάλιστα όποτε την επιθυμείς και τη θέλεις!».

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

Προκόψαμε! Προσθέσαμε «Εγωκεντρισμό» στον κλασικό μας «Ωχαδερφισμό»

                                                                                   Στα Blogs 7, 8 & 9 Δεκεμβρίου, 2020

         

     ΤΡΑΓΙΚΗ η τρέχουσα οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα την οποία εντελώς απροσδόκητα προκλήθηκε από τον
covid-19 και η εμφανής, σχεδόν σε απελπιστικά επίπεδα, έλλειψη κάθε θετικής προοπτικής καθώς τελειώνει σε λίγο το 2020, και μπαίνουμε στο 2021.

     Μπροστά μας αναδύεται απειλητικά ένας τεράστιος όγκος προβλημάτων στην υγεία, στην γονατισμένη πλέον οικονομία, και την απίστευτα εκτεταμένη διάρρηξη του ψυχοκοινωνικού μας ιστού.

     Σίγουρα αυτό το πλέγμα δυστυχίας που μας έχει τυλίξει (όπως φυσικά και ολάκερη την ανθρωπότητα) από τον περασμένο Μάρτιο με το πρώτο καθολικό για την χώρα μας lockdown, αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα φρονώ, όπως πιστεύω και εσείς, ότι κάνει επιτακτική, πλέον, την ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς τον φόβο αντιποίνων της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αλλά και χωρίς υστερικές, σπασμωδικές και κακοπροαίρετες αντιδράσεις.

     Καθώς βιώνουμε εποχές όξυνσης της καχυποψίας, των σεναρίων συνωμοσιολογίας και της μάταιης αναζήτησης για «κακόβουλα χέρια που κινούν τα νήματα της πανδημίας», ίσως να αναρωτηθούν κάποιοι από τους υποψιασμένους αναγνώστες και αναγνώστριες του blog, ότι όσα ανέφερα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες ενδέχεται να υποκρύπτονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες…

     Απαντώ, κατηγορηματικά: ΟΧΙ!…

     Είναι πλέον διάχυτη η διαπίστωση ότι βρισκόμαστε ως κοινωνία, ως Λαός και ως Έθνος, και μαζί μας ολάκερη η Ανθρωπότητα στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και μαζί, ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες, και της  πατροπαράδοτης «ελληνικής αλληλεγγύης».

     Βρισκόμαστε, ξανά, μετά το 2010 και την υποταγή μας στα περιβόητα πλέον Μνημόνια, σε βαθύ πηγάδι, όχι σε τούνελ.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

Αυτοκτονία: επίκαιρος προβληματισμός με αφορμή την πανδημία…

                  

                                                                              Στα Blogs 3 & 4 Δεκεμβρίου, 2020

       

     Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο έδωσαν οι ανησυχίες συμπολιτών μας με πρόσφατα πρωτοσέλιδα εφημερίδων με αναφορές αυτοκτονιών στην Ελλάδα που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με τις δραματικές επιπλοκές του covid-19 στα ψυχοκοινωνικά δεδομένα, στην αύξηση της κατάθλιψης και στην οικονομική δυσπραγία που φαίνεται να οδηγεί στην καταστροφή αμέτρητους επιχειρηματίες.

     Προβληματίσθηκα έντονα την περασμένη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, διαβάζοντας στην Διεθνή ιστοσελίδα του CNN άρθρο που σημειώνει ότι τον περασμένο Οκτώβριο στην Ιαπωνία ο αριθμός των αυτοκτονιών ήταν μεγαλύτερος από το άθροισμα των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του covid-19 σε όλη τη διάρκεια του 2020!...

https://edition.cnn.com/2020/11/28/asia/japan-suicide-women-covid-dst-intl-hnk/index.html

     Το άρθρο αναρτήθηκε την ίδια μέρα και στην ελληνική ιστοσελίδα του CNN

https://www.cnn.gr/focus/story/244925/to-syndromo-tis-iaponias-o-minas-poy-oi-aytoktonies-xeperasan-toys-thanatoys-apo-covid-19-gia-to-2020

     Ο θάνατος βρίσκεται αναμφίβολα στο τραγικότερο σημείο στο ευρύ φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο θάνατος, όμως, από αυτοκτονία, πέρα από την εγγενή τραγικότητά του εμπεριέχει και τα καταθλιπτικά στοιχεία που δημιουργούν οι υποκειμενικές ενοχές συγγενών και φίλων για την αδυναμία τους να προβλέψουν και να αποτρέψουν το γεγονός!

     Η κοινή γνώμη έθετε και θέτει το φαινομενικά απλό, αλλά δύσκολο να απαντηθεί, μονολεκτικό ερώτημα του «γιατί».

     Σε ιστορική αναδρομή τα άτομα που αυτοκτονούσαν είχαν ως κίνητρα τους κλασικά γνωστούς λόγους της ερωτικής απογοήτευσης, της οικονομικής καταστροφής, την αδυναμία να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της Στρατιωτικής ζωής ή επειδή αποτύγχαναν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.

     Αυτή την εποχή της καταστροφικής πανδημίας του covid-19 σημαντική υποκείμενη αιτία θα αποτελεί για πολλούς η οικονομική καταστροφή (και εδώ απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή  το γεγονός ότι καθώς βουλιάζουμε στην οικονομική δυσπραγία και την επικείμενη ύφεση φοβάμαι ότι ίσως βιώσουμε και στην Πατρίδα μας όπως και διεθνώς μεγάλη αύξηση στον αριθμό των ατόμων που αποφασίζουν να θέσουν τέρμα στην ζωής τους, να αυτοκτονήσουν). 

     Την κλασική τυπολογία της αυτοκτονίας παρουσίασε ο Γάλλος κοινωνιολόγος Emile Durkheim, καθορίζοντας 3 συγκεκριμένους τύπους:

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Ευσυνειδησία και συμμόρφωση οδηγούν, τελικά, σε ΥΠΟΤΑΓΗ

                                                                                    

                                                                                       Στα Blogs 30 Νοεμβρίου & 1 Δεκεμβρίου, 2020

      

     Θα σας κουράσω λίγο σήμερα με ένα μεγάλο κείμενο αναφοράς στα πειράματα «υπακοής σε πρόσωπα Εξουσίας» που έκανε στα μέσα του περασμένου αιώνα στο Yale ο καθηγητής Ψυχολογίας Dr Stanley Milgram για τα οποία ίσως έχετε ήδη διάβασαν κάτι σχετικό. Εκείνα τα πειράματα κοινωνικής ψυχολογίας αποκάλυψαν πόσο εύκολο είναι για άτομα που διαθέτουν «κύρος και εξουσία» να επηρεάζουν τις συμπεριφορές άλλων ατόμων.

     Στα πειράματα Milgram ο «δάσκαλος» κάθεται μπροστά σε μια κονσόλα από την οποία μπορεί να κάνει στο άλλο άτομο «μαθητή» που βρίσκεται σε διπλανό δωμάτιο «ηλεκτροσόκ» κάθε φορά που δίνει λάθος σε κάποια ερώτηση. Στο δωμάτιο παροχής ηλεκτροσόκ δίπλα στον «δάσκαλο» βρίσκεται το πρόσωπο «κύρους και εξουσίας» που τον επιβλέπει. 

http://psychology.about.com/od/historyofpsychology/a/milgram.htm

     Με την παρότρυνση του «επιβλέποντα» ο «δάσκαλος» αυξάνει τα βολτ του ηλεκτροσόκ που ακούει (αλλά δεν βλέπει) τον «μαθητή» που τιμωρείται για κάθε λάθος…Σημειώνω ότι τα πειράματα του καθηγητή Milgram διεξάχθηκαν (από πρόθεση και όχι τυχαία) στη διάρκεια της δίκης του περιβόητου Γερμανού Ναζί «εγκληματία πολέμου» Otto Adolph Eichmann.που είχε συλληφθεί από μυστικούς Ισραηλινούς πράκτορες.

     Το ερώτημα ήταν «εάν και κατά πόσο οι Ναζί δήμιοι Εβραίων και άλλων εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν απλά πειθήνια-υπάκουα όργανα στις εντολές των Αρχηγών τους», δηλαδή προσώπων που διέθεταν «Κύρος και Εξουσία». Τα πειράματα μέτρησαν την προθυμία των συμμετεχόντων να υπακούσουν και να εφαρμόσουν τις εντολές που τους δίνει το πρόσωπο «Κύρους και Εξουσίας» έστω και εάν αυτές, προκαλώντας πόνο, έρχονται σε αντίθεση με την προσωπική τους συνείδηση.

     Να διευκρινίσω εδώ ότι τα ηλεκτροσόκ ΔΕΝ είναι πραγματικά όπως δεν είναι και οι κραυγές πόνου του θύματος!

     Τόσο ο καθηγητής Milgram όσο και άλλοι ψυχολόγοι που επανέλαβαν αυτά τα πειράματα σημειώνουν ότι διαπίστωσαν δυσκολία στην παροχή ηλεκτροσόκ και πόνου στα θύματά τους όταν τα δύο δωμάτια δεν τα χώριζε κάποιος τοίχος από τούβλα αλλά ένας γυάλινος τοίχος. Με γυάλινο διαχωριστικό τοίχο ήταν δύσκολο για τον θύτη να προξενήσει πόνο στο θύμα παρά τις επιτακτικές παραινέσεις του προσώπου Εξουσίας και Κύρους και μάλιστα πολλοί θύτες απέφευγαν την διασταύρωση των βλεμμάτων τους με τα θύματά τους!…

     Πρόσωπα που παίρνουν αποφάσεις επώδυνες για άλλα άτομα προτιμούν να κρατούν αποστάσεις από αυτά καθώς η άμεση επαφή, πρόσωπο-με-πρόσωπο καθιστά την επιβολή τους πιο δύσκολη…

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2020

Covid-19: «Σαν παλιό Σινεμά και σαν την Χαλιμά…»

 

                                                                                        Στα Blogs 26, 27 & 28 Νοεμβρίου, 2020

     

    Ξεκινώντας το σημερινό μου θέμα θα ζητήσω δημοσίως την επιβεβλημένη δεοντολογικά συγνώμη από τον μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκι, τον στιχουργό Αρη Δαβαράκη και τον Γιώργο Νταλάρα, συντελεστές της κλασικής πια «Μπαλάντας Αισθήσεων και Παραισθήσεων» καθώς δανείστηκα στίχο του έργου τους για τον δικό μου τίτλο.

     Για τους φίλους αναγνώστες η σχετική μπαλάντα από το youtube στο τέλος του άρθρου.

     Είχα αρχικά σκεφτεί να βάλω για τίτλο:

    Covid-19: Π. Ο.Υ., Φαρμακευτικές, Εμβόλια και Ανθρωπότητα…

     Και προσπερνώντας το γνωστό μου στυλ είχα σκεφθεί να χρησιμοποιήσω και υπότιτλο:

     Σενάριο με ομιχλώδη ΑΡΧΗ, απίστευτα επώδυνη ΜΕΣΗ και άγνωστο ακόμα ΤΕΛΟΣ…

     Μετά αναμόχλευσα τη μνήμη μου και θυμήθηκα άλλες εποχές με τα ανείπωτης γοητείας «θερινά Σινεμά» όπου βλέπαμε συναρπαστικά έργα στις μεγάλες οθόνες, έργα με Αρχή, Μέση και Τέλος γεμάτα με δράση και πλοκή.

     Σύγχρονο τεράστιο τέτοιο έργο στο θέμα της Υγείας που κόστισε και συνεχίζει να κοστίζει ανθρώπινες ζωές, που  γονάτισε και συνεχίζει να γονατίζει τις Εθνικές και την Παγκόσμια Οικονομία και με τις ψυχοκοινωνικές καταστάσεις που δημιούργησε είναι άγνωστο πόσο τελικά θα κοστίσει στο Ανθρώπινο γένος πρώτο έτος της τρίτης δεκαετίας της τρίτης, μετά Χριστό, χιλιετίας μας.

     Το σενάριο είναι ήδη γνωστό καθώς το «περιποιήθηκαν» έντεχνα ξεπερνώντας κάποιες στιγμές απροκάλυπτα τα όρια της χυδαίας «τρομολαγνείας» ΟΛΑ τα διεθνή ΜΜΕ (αυτά που συνεχίζω να αποκαλώ Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού).

     Ξετυλίγω το σενάριο που ακούει στο όνομα covid-19…

     Η ΑΡΧΗ ήταν και παραμένει τυλιγμένη με ένα «πέπλο μυστηρίου».

     Ξεκίνησε μας είπαν, χωρίς ποτέ να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες μέχρι σήμερα, στα τέλη του 2019 στην Κινεζική πόλη Wuhan και μερικές εβδομάδες μετά την είσοδο στο 2020 το σενάριο ενέπλεξε στην δραματική του εμφάνιση χώρες της Ανατολής και Δύσης.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020

Αντιμετωπίζοντας προκλήσεις: πολεμάς, το σκας ή «παγώνεις»;

     

                                                                                          Στα Blogs 23, 24 & 25 Νοεμβρίου, 2020

     

     Η έμφυτη τάση «φυγής» από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στον καθημερινό του αγώνα για την επιβίωση.

    Και σήμερα, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και ώριμα στην ηλικία άτομα, βιώνουμε διάφορες καταστάσεις και προκύπτουν στον καθένα και την καθεμιά μας σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που διαχειριζόμαστε με επιτυχία ή αποτυχία όπως και άλλες τις οποίες  επιλέγουμε να διαχειριστούμε με τη «φυγή».

     Η κλασική αρχέγονη αντίδραση ήταν πάντα ταυτισμένη με την διαστολή: «πολεμάς ή το σκας» (fight or flight). Εδώ χρειάζεται να προσθέσω για λόγους επιστημονικής ακρίβειας (καθώς συνήθως όλοι σταματάμε στις 2 επιλογές) ότι η επιλογή της «φυγής» («το σκάω») είχε και έχει ανέκαθεν δύο μορφές, την πραγματική-φυσική και την συμβολική όπου αδυνατώντας να «ξεφύγω» παγώνω ή λιποθυμώ…

     Η φυγή ως υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχό-συναισθηματικά αιτιολογημένη.  

     Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχό-συναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής...

     Σε πρακτικό επίπεδο επιλέγω να αντιπαρατεθώ με τον ή την προϊσταμένη μου (με το αφεντικό) και κάνω ηρωική έξοδο με «παραίτηση» ή συμβολικά «παγώνω» και, θα το θέσω κάπως άκομψα, «το βουλώνω;»

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2020

Επίκαιρος προβληματισμός για την «εξάρτηση» από το διαδίκτυο (Ιντερνετομανία)

                                                                                             Στα Blogs 19, 20 & 21 Νοεμβρίου, 2020                                                      

     Το λειτούργημα όλων των εκπαιδευτικών και μαζί οι ρόλοι της μάνας και του πατέρα ήταν ανέκαθεν απαιτητικοί, αλλά έχουν γίνει ακόμη πιο δύσκολοι στην εποχή μας, την εποχή της πανδημίας που μας επέβαλε τις νέες μορφές καθολικής «τηλεκπαίδευσης» και εργασίας από το σπίτι, δηλαδή «τηλεργασίας».

     Δεν προτίθεμαι σήμερα να δαιμονολογήσω για την υψηλή τεχνολογία, ούτε και να «τρομάξω» τους αναγνώστες γονείς, αλλά μάλλον να ενεργοποιήσω την προσοχή τους στους κινδύνους, «ουδέν καλόν αμιγές κακού», των κομπιούτερ και της ψηφιακής τεχνολογίας που μπορεί και να εμπλέξουν σε «περιπέτειες» άνδρες και γυναίκες και ιδιαίτερα εφήβους και μικρότερης ηλικίας παιδιά.

     Πρόσφατα κρούσματα παιδιών που έχουν εμπλακεί σε περιπέτειες πέφτοντας θύματα προσέγγισης από μεγάλα στην ηλικία «ανώριμα» άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά και σεξουαλική παθογένεια, περιήγηση των παιδιών μας σε χώρους πορνογραφικού υλικού και έκθεση σε κινδύνους παιδεραστίας, ακόμη και απόπειρες αυτοκτονίας, που πολλές απέτρεψε την τελευταία στιγμή η παρέμβαση των ανδρών δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ, αποτελούν καθημερινό δημοσιογραφικό υλικό στα ελληνικά ΜΜΕ.

     Μέσα στο «πνεύμα της εποχής» της πληροφορικής (στο Ζeitgeist) εντάσσεται και το γνωστό και διαδεδομένο σε ολάκερη την Υφήλιο  Ίντερνετ, το διαδίκτυο, στο οποίο μπορούμε, με κάποιο κόστος, να έχουμε πρόσβαση όχι μόνο από το γραφείο μας στο Πανεπιστήμιο, την επιχείρηση ή τον οργανισμό, αλλά και από το σπίτι μας, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας.

     Μια αχλή μυστηρίου, όμως, φαίνεται να περιβάλλει το Ίντερνετ, όπως και άλλα στοιχεία της ψηφιακής τεχνολογίας και της εποχής των ηλεκτρονικών υπολογιστών που, αν μη τι άλλο, του δίνει και κάποιες μαγικές διαστάσεις ενώ, εάν το δει κανείς από μια απλουστευμένη, όχι όμως και χυδαία, οπτική γωνία αξιολόγησης, ουσιαστικά πρόκειται για μια ιλιγγιώδους μεγέθους βιβλιοθήκη-εγκυκλοπαίδεια σύγχρονης ψηφιακής μορφής τεχνολογίας.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020

Πανδημία, οικονομικό-κοινωνική δυσπραγία και κατάθλιψη!

                                                                                                

                                                                                        Στα Blogs 16, 17 & 18 Νοεμβρίου, 2020


     Στην ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ως μία ιδιαίτερα δραματική μορφή ψυχοπαθολογίας θα αναφερθώ σήμερα καθώς οι οικονομικό-κοινωνικές καταστάσεις που ήδη βιώνουμε οι οποίες με lockdown και περιορισμούς χειροτερεύουν καθημερινά θυμίζουν και εμφανώς ξεπερνούν όσα είχαμε βιώσει στα πρώτα δραματικά χρόνια υποταγής μας στα Μνημόνια.

     Από το προ-περασμένο Σάββατο βιώνουμε το δεύτερο lockdown εξαιτίας του covid-19, και ευχαριστώ το φιλικό μου blog που φιλοξενεί σήμερα τις σκέψεις μου καθώς φαίνεται ότι, με την αβεβαιότητα πρόβλεψης του τέλους της καταστροφικής πανδημίας, αρχίζουμε να χάνουμε το πατροπαράδοτο για την Ανθρωπότητα και ιδιαίτερα εμάς τους ανέκαθεν αισιόδοξους Έλληνες αίσθημα της ΕΛΠΙΔΑΣ…

     Υπάρχουν αναφορές ότι εξαιτίας του covid-19 σε όλες τις χώρες της Δύσης, όπως και στην Πατρίδα μας, πολλοί  συνάνθρωποί μας βρίσκονται ήδη στα όρια της κατάθλιψης, και οι ψυχό-κοινωνικές επιβαρύνσεις «χτυπούν κόκκινο» και οξύνονται περισσότερο στα άτομα που περιθωριοποιούνται στις τάξεις της ανεργίας ή μειώνονται δραματικά τα μηνιαία εισοδήματά τους με κουτσουρεμένους μισθούς και επιδόματα ανεργίας που θυμίζουν «χαρτζιλίκι…»

     Τα μεγέθη της οικονομικής μας δυσπραγίας φαντάζουν δυσθεώρητα, κρούσματα και θάνατοι αυξάνουν καθημερινά και οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι εμφανείς με πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

     Με εμφανή την απελπισία που χαρακτηρίζει πλέον μεγάλο αριθμό συμπατριωτών μας και με αυξητικές τάσεις στα επίπεδα και τους αριθμούς της κατάθλιψης φοβάμαι ότι ίσως βιώσουμε κάποια δραματική αύξηση και στους αριθμούς των αυτοκτονιών όπως είχαμε δει στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020

«Τηλεκπαίδευση» & «Τηλεργασία»: το Αύριο μας ήρθε… Χθες!

                                                                                     

                                                                                 Στα Blogs 11, 12 & 13 Νοεμβρίου, 2020

       

     Σαφώς και είναι ελαφρά «ειρωνικός» ο σημερινός μου τίτλος ο οποίος εδράζεται στην, και πηγάζει από την, ειλικρινή ευχή μου να ξυπνήσουμε, επιτέλους, ως Έθνος εγκαίρως και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος καθότι όπως πιστοποιεί η ιστορία μας  από τον 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα μας διακρίνει η γνωστή τάση να παραπέμπουμε ανέμελα «ες αύριον τα σπουδαία…» 

     Επέλεξα τον τίτλο αυτόν επειδή ελπίζω καλόπιστα ότι ίσως θα κεντρίσει όχι μόνο τα στελέχη της σημερινής Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης αλλά μαζί τους όλους εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες αλλά χωρίς καμία πονηρή πρόθεση να προσβάλω πολιτικές και πρόσωπα!

      «Χθες», δηλαδή τον περασμένο Μάρτιο, με lockdown και περιορισμούς στις πρόσωπο-με-πρόσωπο επαφές λόγω πανδημίας, οι έννοιες «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» ήρθαν δυναμικά και απρόσμενα στο προσκήνιο της καθημερινότητας σε παγκόσμιο επίπεδο και σε ότι αφορά εμάς τους Έλληνες και τα δεδομένα της Ελληνικής κοινωνίας, στην Παιδεία και στην Αγορά Εργασίας, μας κατέλαβαν κυριολεκτικά «εξαπίνης».

     Οφείλω να υπογραμμίσω εμφαντικά ότι «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» αποτελούν 2 σημαντικές πραγματικότητες με τις οποίες είναι σε διεθνές επίπεδο εξοικειωμένος κάποιος περιορισμένος αριθμός μεταπτυχιακών φοιτητών που παρακολουθούν μαθήματα «εξ αποστάσεως» με τη χρήση του διαδικτύου και εργαζομένων που χρησιμοποιούν τα laptops και το διαδίκτυο ως «εικονικό» τους γραφείο όπου και εάν βρεθούν.

     «Τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» απαιτούν μια νηφάλια επισκόπηση που δεν την έχουμε επί του παρόντος επειδή μας επιβλήθηκαν χωρίς καμιά διάκριση, εποχή covid-19, όχι μόνο αιφνιδιαστικά αλλά αλλοίωσαν εντόνως και επιθετικά την καθημερινότητά μας.

     Βιώσαμε τεράστια λειτουργικά προβλήματα στα θέματα «τηλεκπαίδευσης» που πλήγωσαν τα παιδιά μας, μαθητές και φοιτητές, στη διάρκεια του εαρινού εξαμήνου του σχολικού/ακαδημαϊκού έτους 2019-2020 το οποίο διεθνώς αξιολογείται ως «χαμένο!» 

     Τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου μετά την επιβολή Εθνικού lockdown «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» έγιναν και πάλι πραγματικότητες στις οποίες οι Κυβερνώντες απαιτούν να προσαρμοστούμε.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2020

Κλείστε την Τηλεόραση για να… Λευτερωθείτε!

                                                                                           

                                                                                             Στα Blogs 9, 10 & 11 Νοεμβρίου, 2020

     

     Θέλω με το σημερινό μου σύντομο άρθρο εδώ στο φιλόξενο blog να θυμίσω στους παλιούς και να πληροφορήσω τους νέους ότι εκεί στις δεκαετίες του ’50 και ’60, η Κινηματογραφική ΕΙΚΟΝΑ μεταφερόταν με αφίσες και φωτογραφίες από έργα που έπαιζαν και όσα μελλοντικά θα ερχόντουσαν σε συνοικιακά και σε κεντρικά Σινεμά…

     Ανείπωτη η υποβλητική δύναμη της μεγάλη οθόνης, ιδιαίτερα σε έγχρωμα φιλμ που έκαναν χρήση της τεχνολογίας cinemascope, που έκανε εμάς τα αγόρια να θέλουμε να γινόμαστε μετά την προβολή πειρατές και cowboys, μυστικοί πράκτορες και αδέκαστοι λειτουργοί της Θέμιδος, και τα κορίτσια ντίβες μυστηριώδεις, γυναίκες πλανεύτρες και εξωτικές όσο και επιθυμητές…

     Υπήρχε στις ταινίες του Σινεμά αρχή και τέλος, υπήρχε πλοκή και δράση και, φυσικά, όλες οι απαραίτητες προοπτικές για να εισπράξουμε κάποιο «δίδαγμα και ρητό…»

     Μπορεί να βιάστηκε ο George Orwell δίνοντας στο βιβλίο του για τίτλο το «1984», αλλά τελικά δικαιώθηκε για τη δύναμη της Τηλεόρασης να καθοδηγεί την κοινή γνώμη σε στόχους επιθυμητούς καθώς αποδεχόμενη την προπαγάνδα ως ενημέρωση συναρπάζεται, ακολουθεί άβουλα, αξιολογεί άκριτα, υιοθετεί ασυλλόγιστα!..

     Τώρα πια, χωρίς αμφιβολίες, η ανθρωπότητα και εμείς το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό είμαστε αιχμάλωτοι της τηλεόρασης, του κορυφαίου αυτού «Μέσου Μαζικού Εκμαυλισμού…»

     Ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος, η Τηλεόραση, μπήκε στα σπίτια μας καθηλώνοντάς μας στον καναπέ να ρουφάμε άκριτα αμέτρητες σειρές εγχώριων και εισαγόμενων (ιδιαίτερα Τουρκικών) σήριαλ τα οποία,  στην εποχή μας, δεν χτίζουν πρότυπα, δεν προβάλλουν άνδρες και γυναίκες ηρωικών μεγεθών, δεν προσφέρουν «δίδαγμα και…ρητό» αλλά σίγουρα βοηθούν να ξεχάσουμε … τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα οικονομικά προβλήματα, το καθημερινό άγχος και στρες που πλέον μεγιστοποιήθηκε εξαιτίας του covid-19, την ψυχό-συναισθηματική μας ένδεια που μας οδήγησε στην καθιέρωση ανθρώπινων σχέσεων μιας χρήσης.