Να καταργήσουμε ΑΜΕΣΑ τους όρους «παιδεραστής - παιδόφιλος»

 

                                                                                       Στα Sites & Blogs 4 & 5 Νοεμβρίου, 2022

     

     Ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια και φουντώνουν τα αισθήματα οργής στις ψυχές των Ελλήνων και των Ελληνίδων αλλά και στην ψυχή του πλέον «χοντρόπετσου» συναισθηματικά συμπολίτη μας στο θέμα κατά εξακολούθηση βιασμού του σώματος και της ψυχής της 12χρονης παιδίσκης στην Αττική από εκατοντάδες ώριμους στην ηλικία συμπατριώτες μας…

     Οι αναφορές σε «παιδόφιλους» και «παιδεραστές» δύο όρων που προέρχονται από την αρχαία Ελληνική γλώσσα και όπως χιλιάδες άλλες λέξεις υιοθετήθηκαν σε όλες τις γλώσσες του Πλανήτη με οδηγούν στη σημερινή μου ΠΡΟΤΑΣΗ/ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ/ΠΡΟΚΛΗΣΗ στη Βουλή των Ελλήνων και στην Ακαδημία Αθηνών:

     Από σήμερα και εφεξής να διαγραφούν από το λεξιλόγιό μας οι δύο όροι «παιδόφιλος» και «παιδεραστής» και να αντικατασταθούν από τον ρεαλιστικό όρο «ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΗΣ» για να εκφράζεται ορθά η πράξη που υπονοεί ο όρος αυτός.

     Ταυτόχρονα ζητώ δημοσίως να συμπεριληφθεί στην κείμενη νομοθεσία για την απαραίτητη τιμωρία των δραστών και ο «χημικός ευνουχισμός» πέραν της επιβολής ποινής «ισόβιας» κάθειρξης (η οποία, δυστυχώς, ΔΕΝ είναι ισόβια αλλά όπως αποδεικνύει η καθημερινότητα πολύ λιγότερη σε διάρκεια καθώς μπορεί να λήξει σε μια δωδεκάδα χρόνων με επίδειξη «καλής συμπεριφοράς») και, εμμέσως, δυστυχώς για να «αδειάζουν» τα «αναμορφωτικά» μας Ιδρύματα τα οποία με την ραγδαία αυξανόμενη εγκληματικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά γεμίσαν.

     Ελπίζω, φίλες και φίλοι αναγνώστριες και αναγνώστες του αγαπημένου blog που  φιλοξενεί την σημερινή μου πρόταση/πρόσκληση/πρόκληση να συμφωνήσετε μαζί μου για να τελειώσει πιά αυτή η παρωδία να θεωρούμε «..φίλο» ή «…εραστή» παιδιών τα ανθρωποειδή εκείνα όντα που επιδεικνύουν ανάλγητη κτηνώδη συμπεριφορά βιάζοντας τα σώματα και τις ψυχές ανήλικων παιδιών.

Ανιχνεύοντας τέσσερα θεμελιακά κίνητρα της συμπεριφοράς μας

 

                                                                                                    Στα Sites & Blogs 1, 2 & 3 Νοεμβρίου, 2022

     

     Σε μια σύνθεση θεωρίας, εμπειρικών ερευνών και εμπειριών τέσσερες έννοιες, η αναγνώριση, η ανταπόκριση, η ασφάλεια και οι νέες εμπειρίες, προσφέρουν ένα χρήσιμο ερμηνευτικό πλαίσιο των κινήτρων της συμπεριφοράς μας, με την παραδοχή ότι, μολονότι διαφέρουμε ως άτομα, έχουμε τον κοινό παρονομαστής της ανθρώπινης φύσης…

Η αναγνώριση

    Η ανάγκη της αναγνώρισης ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας μέσα στην οικογένεια, ιδίως όταν συνυπάρχουν ένα ή περισσότερα αδέλφια ή αδελφές, συνεχίζει με περισσότερη ένταση στα παιδικά και εφηβικά χρόνια, και γίνεται σημαντικό κίνητρο συμπεριφοράς στις πιο ώριμες ηλικίες.

     Ο Νεοζηλανδός Edmund Hillary ήταν επαγγελματίας μελισσοκόμος με χόμπι την ορειβασία και αφού σκαρφάλωσε στις ψηλότερες κορυφές βουνών της γενέτειράς του και στις Άλπεις το πρωί της 29ης Μαΐου 1953 ήταν ο πρώτος στην ιστορία της ανθρωπότητας ορειβάτης που μαζί με τον καταγόμενο από το Νεπάλ Tenzing Norgay έφτασαν στην αποκαλούμενη «κορυφή του κόσμου».

     Η επιτυχία του Edmund Hillary ανακοινώθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις χώρες – μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας παραμονές της στέψης και ενθρόνισης της Βασίλισσας Elizabeth II, η οποία τον έχρισε ιππότη του Στέμματος απονέμοντάς του τον τίτλο του «Sir».

     Όταν οι δημοσιογράφοι ζήτησαν από τον Sir Edmund Hillary να τους εξηγήσει τι τον ώθησε να σκαρφαλώσει στη «στέγη του κόσμου», εκείνος απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και Δελφικό συμβολισμό: «Επειδή ήταν εκεί!…»

     Η ανάγκη της αναγνώρισης ωθεί το άτομο σε θυσίες, κόπους, στερήσεις, αψηφώντας κάθε λογής εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Γνωρίζουμε ότι η συμπεριφορά μας δεν υποκινείται μόνο από συνειδητές επιλογές για δράση ή αντίδραση σε συγκεκριμένα ερεθίσματα αλλά και από υποσυνείδητα κίνητρα.

     Συχνά δεν εκπλήσσουμε μόνο τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας όταν στη δική τους απορία «γιατί φέρεσαι έτσι» ή «γιατί το έκανες αυτό» προσθέτουμε τη δική μας υποκειμενική σιωπηρή ερώτηση «αλήθεια, γιατί συμπεριφέρομαι έτσι ή γιατί το έκανα αυτό;».