Την «ημέρα της γυναίκας» (εξαιρώντας την «Ημέρα της Μητέρας» και την κατά το μισό γυναικεία γιορτή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου) την γιορτάζουμε σε παγκόσμιο επίπεδο κάθε χρόνο στις 8η Μαρτίου.
Μετά από κάποιες πολύ επιτυχημένες δραστηριότητες σε Παγκόσμιο Επίπεδο με επίκεντρο την γυναίκα το 1975, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάλεσε τα Έθνη μέλη του Οργανισμού το 1977 να καθιερώσουν την 8η Μαρτίου σε ετήσια βάση ως Ημέρα απότισης φόρου τιμής στις γυναίκες όλης της γης. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όλα άρχισαν μετά την μεγαλειώδη ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ των εργαζομένων γυναικών στην Νέα Υόρκη το 1907. Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι όλα ξεκίνησαν στις 19 Μαρτίου 1911 όταν έγιναν μαζικές γυναικείες εκδηλώσεις ταυτόχρονα σε 4 χώρες της Ευρώπης, την Αυστρία, την Γερμανία, την Δανία και την Ελβετία….
Καθώς φουντώνει η ανεργία οι Ελληνίδες, με πτυχίο ή χωρίς, που ήδη κατείχαν λιγότερες θέσεις απασχόλησης στην Οικονομία βλέπουν τα δικά τους ποσοστά ανεργίας να μειώνονται ακόμη πιο δραματικά από τον πατέρα, σύζυγο, αδελφό, γιό τους.
Μέσα σε αυτό το ψυχοκοινωνικό κλίμα δεν παύουν να υπάρχουν οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις που υπήρχαν ανέκαθεν αλλά ίσως τώρα οι συλλογικές μας δυσκολίες μειώνουν το ενδιαφέρον που κάποτε τις δίναμε. Θα μου επιτρέψουν οι φίλοι των blogs να αναφερθώ σήμερα με ένα ψυχολογικής φύσης χρονογράφημα στην ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ενώ ξεκίνησαν με έντονο έρωτα κατέληξαν στο πουθενά…Ας μην παρεξηγηθώ από τους άνδρες αναγνώστες ότι «χαϊδεύω» τα αυτιά των αναγνωστριών μου καθώς η συγκεκριμένη ιστορία είναι υπέρ «του ασθενούς φύλου» αυτού του δεσμού…
********************************************************************************************
Αν μπορούσα να περπατήσω, θα έφευγα!..
Καθόταν στη θέση του συνοδηγού, αμίλητη ... Καυτά δάκρυα έτρεχαν αδιάκοπα πάνω στα μάγουλα της... Απ' το κασετόφωνο, έβγαιναν τα λόγια του τραγουδιού σε μια παράξενη άρθρωση του βουβού, ανελέητου πόνου της... "άσε με να φύγω, σε παρακαλώ!..." Ο άντρας που οδηγούσε είχε τα κέφια του - είχε προηγηθεί γλέντι, κάποιο φλερτ με την "ωραία και ελεύθερη" του απέναντι τραπεζιού, ένα παθιάρικο τσιφτετέλι - όταν πίνει κανείς "ελευθερώνεται" - το δικό της βουβό κλάμα... ο καυγάς.... αμέτρητοι οι καυγάδες...
Ο πιτσιρικάς είχε γείρει κουρνιασμένος στην αγκαλιά της μητέρας του. Οι προβολείς του απέναντι αυτοκινήτου τους τύφλωσαν για λίγα δευτερόλεπτα, και έτσι λίγο το ποτό, η αισθησιακή διέγερση, η ένταση τον υποχρέωσαν σε ελιγμό, έχασε τον έλεγχο, το αμάξι τους έφερε τούμπες...Όταν ξύπνησε είχε την αίσθηση ότι κάπου, κάτι δεν πήγαινε καλά και σαστισμένη, ψέλλισε το όνομα του παιδιού, το όνομα του άντρα..
Τί έγινε;
Πάνω στο προσκεφάλι της ο άντρας της, γιατροί, νοσοκόμες, "εμείς είμαστε εντάξει εσύ λιποθύμησες..." της είπε ο άντρας της.
Έκανε μια προσπάθεια να χαμογελάσει στα χείλη της σχηματίστηκε ο πόνος, ακούμπησε στους αγκώνες για να ανασηκωθεί, και ... πάγωσε!...
Είχε χάσει την αίσθηση του σώματός της από το ύψος των γοφών ως τα δάκτυλα των ποδιών της... Αισθάνθηκε τον κρύο ιδρώτα, ξαφνικά, κι εκείνο το συναίσθημα του "χαμού"..
Είμαι παράλυτη, ρώτησε ψελλίζοντας...
Βούλιαξε ξανά στην αναισθησία... έφυγε στον κόσμο του ονείρου...
Στις μέρες, τις εβδομάδες, του μήνες που ακολούθησαν δεν μπόρεσε να περπατήσει...
Οι ειδικοί απέκλεισαν κάθε πιθανότητα "οργανικής βλάβης"...
Η περίπτωσή της ήταν νευρολογικά καθαρά θέμα μιας "ψυχοσωματικής παράλυσης"... Το σώμα "μπορεί" αλλά η "ψυχή" αρνείται να του επιτρέψει να κινηθεί...
Κάπου ανάμεσα στα κρεβάτια των νοσοκομείων, τις ενέσεις, τις παραινέσεις των δικών της, τις διαθερμίες και τα μασάζ της φυσικοθεραπεύτριας, καθώς ο σύντροφός της την "κουβαλούσε" αγκαλιά από ιατρείο σε ιατρείο, από σπίτι σε σπίτι, ξανάζησε το "πρόβλημά" της...
Είχαν δεθεί με έρωτα... Πριν καλά - καλά καταλάβουν τί συνέβαινε εκείνη βρέθηκε να κουβαλάει μέσα της τον "καρπό του έρωτα" ....
Ζήτησαν την "ευλογία" του δεσμού τους επίσημα και θρησκευτικά...
Παράτησε τη δουλειά της, κλείστηκε στο σπίτι, άρχισε να χτίζει την οικογένειά της, την ευτυχία της...Έτσι, τουλάχιστον, νόμιζε γιατί έτσι την είχαν διδάξει να νομίζει...
Ο έρωτας όμως "έσβησε" πολύ πιο γρήγορα οπόσο θα περίμενε κανείς καθώς εκείνος άρχισε να ψάχνει σ' άλλες αγκαλιές τη χαρά... Είχε προσπαθήσει πολλές φορές αλλά μάταια... Κάποια στιγμή μπούκωσε, κουράστηκε...
Θα τον άφηνε από καιρό, αλλά να ήταν, χώρια από κάθε άλλη δικαιολογία, στη μέση και το παιδί...
Στις εβδομάδες, τους μήνες που ακολούθησαν άρχισε να χτίζεται σιγά-σιγά η βάση πάνω στην οποία θα στηριζόταν αυτό το πληγωμένο ΕΓΩ....
Και ένα όμορφο πρωινό, από αυτά που καθορίζουν τις σημαδιακές αλλαγές στην πορεία της ζωής σηκώθηκε και περπάτησε, σαν να 'γινε "θαύμα"…
Και έφυγε, γιατί επί τέλους....μπορούσε να περπατήσει!..
