Δημοσιεύθηκε στα blogs 5-6/ Φεβρουαρίου/ 2012
Το πρόβλημα των θανάτων από ναρκωτικά ΔΕΝ φαίνεται να βρίσκει λύση και οι αριθμοί όχι μόνο ΔΕΝ μειώνονται αλλά, δυστυχώς, αυξάνονται και μέσα στο γενικευμένο κλίμα οικονομικής αστάθειας, αυξανόμενης ανεργίας και προοπτικών εξαθλίωσης σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη με τα καταγραφόμενα περιστατικά μειώνεται το ενδιαφέρον της Ελληνικής κοινής γνώμης, μειώνεται στη συλλογική μας συνείδηση η σημασία του θανάτου για την οικογένεια που χάνει ένα παιδί, απαξιώνεται η ζωή ατόμων που είναι κυριολεκτικά «άρρωστα»…
Θα σας ξαφνιάσω σήμερα με την τοποθέτησή μου και μολονότι δε θέλω να παρουσιασθώ μελοδραματικά, μετά από σαράντα πέντε (45) χρόνια εμπειρίας με «χρήστες» από τη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη, μέσω Μονάχου και Σάλτσμπουργκ μέχρι τη Θεσσαλονίκη μας πιστεύω και θεωρώ ότι ίσως το παρακάτω «ψυχογράφημα» θα αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ευαισθησίας που μοιάζει –κάτω από πολλά και δύσκολα τρέχοντα προβλήματα της καθημερινότητάς μας– να έχουν χάσει την ικανότητά τους να αφουγκράζονται τον πόνο και τη δύναμή τους να τον απαλύνουν…
Θα σας ξαφνιάσω σήμερα με την τοποθέτησή μου και μολονότι δε θέλω να παρουσιασθώ μελοδραματικά, μετά από σαράντα πέντε (45) χρόνια εμπειρίας με «χρήστες» από τη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη, μέσω Μονάχου και Σάλτσμπουργκ μέχρι τη Θεσσαλονίκη μας πιστεύω και θεωρώ ότι ίσως το παρακάτω «ψυχογράφημα» θα αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ευαισθησίας που μοιάζει –κάτω από πολλά και δύσκολα τρέχοντα προβλήματα της καθημερινότητάς μας– να έχουν χάσει την ικανότητά τους να αφουγκράζονται τον πόνο και τη δύναμή τους να τον απαλύνουν…
Ήταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης δεκαετίας της βιογραφικής του ύπαρξης...Εκεί, ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο.. Σε εκείνη την πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «επαναστατημένων» νέων φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της "φιλίας" τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά πραγματική αίσθηση της "καταπίεσης"...Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του ΠΩΣ και του ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που έδιωχνε, χωρίς κόπο την "ανία" που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και οπωσδήποτε… αισθησιακά...
Ναρκωτικά !...
Σε άλλες εποχές, σε αυτήν εδώ την πόλη, σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της «φαιδρής πορτοκαλιάς» καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το δικαίωμα της κάθε ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να χαρείς την εφήμερη ζωή!
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί...
Σωστά!
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στριμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τεσσάρι μιάς κάποιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη και συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς...Τότε ήταν αθέλητη αδιαφορία...Ξεκίνησε καθώς ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους...Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα ΒΟΗΜΙΑΣ...
Καταλάβαινε, όμως, οπόταν την έβρισκε τη γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς...εκείνο το χάϊδεμα στο κεφάλι από το χέρι του πατέρα... Καταλάβαινε με όλο του το ΕΙΝΑΙ την ανείπωτη χαρά μιας βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς και...ΕΝΑ, ΔΥΟ,ΤΡΙΑ...ΟΠ, έκαμνε το γιγάντιο βήμα....Και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν από φως τα μάτια της μαμάς, φούσκωνε με περηφάνια το στήθος του πατέρα…
Του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενό, όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα...Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα...Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην «αδιαφορία» γιατί στο μυαλό του παιδιού έτσι μεταφραζόταν ο αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το πολυπόθητο βιοτικό επίπεδο;
Έτσι τουλάχιστον το έβλεπε αυτός!
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, τόσο απρόσιτος, σχεδόν μαγικός...Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους φτάσεις...Να ψιθυρίσεις στο αυτί τους «Ε, μανούλα, πατερούλη, τί γίνεται; Εμένα με...ξεχάσατε;»
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικοβιομηχανικά μας πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη μας πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα...Τα άψυχα ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ποθητής...ευπορίας μας!
Η αθέλητη κόπωση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες και λείπουν από το σπίτι στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει πολλές σύγχρονες μορφές: Αντικοινωνικές πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά...
Το εικοσάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, τώρα πια πανεπιστημιακός φοιτητής ήθελε από πολύ καιρό να…ΦΥΓΕΙ!…Και τούτη η καταραμένη σημερινή δόση της άσπρης σκόνης το βοήθησε να φύγει ΟΡΙΣΤΙΚΑ!…
