Δημοσιεύθηκε
στα blogs 12 & 13/ Σεπτεμβρίου/
2012
Στο
τέλος του φετινού καλοκαιριού, στην Ελλάδα της Τρόικα και της ανέχειας που
στέρησε σε άτομα και οικογένειες τις κλασικές ‘θερινές διακοπές’ των 10 και 15
και 20 ημερών, αλλά δεν κατάφερε (ακόμη) να μας στερήσει τα θετικά του
ελληνικού καλοκαιριού, τις ξένοιαστες μέρες, τα ζεστά βράδια, τις κάθε λογής
εμπειρίες που αποκτούμε τις χαρές και τις περιπέτειες που ελπίζουνε νέοι και
νέες να γευθούνε.
Σήμερα,
όμως, μέσα του Σεπτέμβρη, θα φέρω στην επιφάνεια της συνείδησής σας τους απόηχους
προβληματισμών σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, προβληματισμών που ίσως οδηγήσουν
αρκετούς στα γραφεία των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων σε αναζήτηση
ανακούφισης, από πόνο ανθρώπινο, σε αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα και
απορίες που χαρακώνουν, που τραυματίζουν φορές-φορές αρκετά βαθειά τον
συναισθηματικό μας κόσμο.
Μια τέτοια
καλοκαιριάτικη ιστορία θα διηγηθώ σήμερα...
Ο ήλιος
έκαιγε, πυρακτωμένη η άμμος, η γαλάζια θάλασσα ήρεμη, τα κορμιά ανδρών,
γυναικών, παιδιών ξαπλωμένα ‘ψήνονται’ στην αναζήτηση της εφήμερης αλλαγής
ταυτότητας, στο ποθητό "μαύρισμα" του καλοκαιριού.
Η αλλοδαπή
τουρίστρια, ένα μπρούτζινο ζωντανό άγαλμα, με τα ξανθά μαλλιά να πέφτουν
ανέμελα στους τορνευτούς ώμους, πλησίασε και του έγνεψε...
Της εξήγησε στα λίγα "αγγλικά " που εκείνη καταλάβαινε
ότι το θαλάσσιο ποδήλατο κόστιζε 15 ευρώ την ώρα... Του είπε το γνωστό "Ο.Κ."
και χαμογελώντας αποκάλυψε μια σειρά μαργαριτάρια κρυμμένα κάτω από τα σαρκώδη
χείλη της...
Αναρίγησε με τη σκέψη που πέρασε από το μυαλό
του...
Είχε
ξυπνήσει ανάποδα...
Έφταιγε το
καβγαδάκι της προηγούμενης βραδιάς με τη Κάτια, το φλερτ, την σύντροφο, το alter ego του εδώ και οκτώ ολάκερους μήνες...
Αυτός
συνεσταλμένος, συναισθηματικός, πολύ συναισθηματικός και φορτωμένος με μπόλικες
αναστολές...
Ίσως
έφταιγε η Δημόσιο-υπαλληλική "ρουτίνα" της ζωής του πατέρα του, μιας
ζωής συνοψισμένης στην μονοτονία του "σπίτι – δουλειά- δουλειά - σπίτι"...
Βοηθούσε
λίγο και εκείνη η θρησκοληψία της μάνας του...
Στα 22
χρόνια του, αρρενωπός, επιμελής, καλός φοιτητής και αγαπητός "φίλος" στην
παρέα του δεν μπορούσε να θυμηθεί αν χθες ήταν ώριμος έφηβος - προχθές σοβαρό
παιδί...
Η Κάτια ήταν
ανέμελη... Βλέπεις αυτή δεν είχε την "ευτυχία" να ζώνεται με
"αναστολές".
Μια κοπέλα ελεύθερη, ευκίνητη, λιγότερο ώριμη
απ' αυτόν, αγαπούσε χωρίς δεσμεύσεις....
Αυτός,
ήθελε πίστη, αφοσίωση, αποκλειστικότητα, ζητούσε την "αιώνια
δέσμευση" των ερωτευμένων ...
Αυτή του είχε
δοθεί είναι αλήθεια, ψυχή και σώμα, κι όμως παρέμεινε "ελεύθερη" -
γι' αυτό ξεκίνησε σήμερα το πρωί με την "παρέα" για διακοπές στα
νησιά...
Στην
προσπάθειά του να την μεταπείσει του αντιστάθηκε...
Ατέλειωτα τα επιχειρήματά της, αποστομωτικός ο
χαρακτηρισμός της «είσαι, απλούστατα, ένας αθεράπευτος ζηλιάρης".
Ήταν;
Ναι και "ζηλιάρης" και
"πιστός" και συναισθηματικά "λαβωμένος" και - προπαντός -
ανασφαλής"...
Δεν
κατάλαβε πώς έγινε, από πού ξεκίνησε, πώς το δέχθηκε...
Το φεγγάρι έδινε στη θάλασσα μια ασημένια
ανταύγεια, πιο κάτω μια παρέα με κιθάρες έκανε κέφι, ο φλοίσβος είχε αναμιχθεί
με τα δάχτυλά της χαϊδεύοντας το κορμί του....
Το ξένο,
μπρούντζινο ζωντανό άγαλμα έπαλλε από λάγνο πόθο....
Είχε ξεκινήσει κι αυτός, αλλά δεν τα κατάφερε
να ολοκληρώσει ...
Αισθάνθηκε «ντροπή», δικαιολογήθηκε, ένοιωσε
χαμένος...
Το "σεξ" του εξήγησε μετά από
μερικές ημέρες ο ειδικός στον οποίο πήγε για να συμβουλευθεί, είναι ένας
τρομερός συγκερασμός σώματος - ψυχής επηρεαζόμενο από κοινωνικές αναστολές...
Έχασε την
ερωτική ολοκλήρωση με την πανέμορφη αλλοδαπή αλλά η αγωνία του τελείωσε…
Δεν
ήταν.... ανίκανος!...
Απλά, ο συναισθηματικός του κόσμος ήταν...
μπερδεμένος...
Το σώμα
ήταν ικανό, αλλά το «πνεύμα δεν ήταν πρόθυμο…»
* Από
το νέο μου βιβλίο με τίτλο «Εμείς οι Έλληνες, ο έρωτας και το sex»
