Ελληνικό ποδόσφαιρο: Οι εποχές που δεν... υπήρξαν!..

Στα Blogs 14 & 15 Νοεμβρίου 2016

    

       Οι θετικές αντιδράσεις στο πρόσφατο άρθρο μου για την ψυχολογία της σφυρίχτρας με οδηγούν να επανέλθω με ένα ακόμη ποδοσφαιρικό άρθρο αφού υπενθυμίσω στους νεότερους ότι μου ανήκει η πατρότητα της ατάκας:

     «Βρίσκω απείρως συναρπαστικότερη την πολιτική του ποδοσφαίρου από το ποδόσφαιρο της πολιτικής»
     

                                                **********************

     Ότι τα πράγματα είναι βαριά ΑΡΡΩΣΤΑ στον χώρο του ποδοσφαίρου δεν θέλει συζήτηση, θεωρείται ΔΕΔΟΜΕΝΟ και η αλήθεια (χωρίς αυτό να αποτελεί παρηγοριά) είναι ότι δεν πρόκειται για αποκλειστικά Ελληνικό φαινόμενο αλλά για παγκόσμιο.

     Αναλύοντας τα τρέχοντα παλιοί δημοσιογράφοι, παίκτες, παράγοντες και φίλοι μου λένε ότι υπήρξαν χρονιές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και εποχές που μένουν, και μετουσιώνονται σε αξιομνημόνευτα τεκμήρια μεγαλείου για τους νέους καθώς χθεσινοί και σημερινοί φίλαθλοι κριτικάρουν το σημερινό ποδόσφαιρο στον ελλαδικό χώρο...

     Μου μιλάνε πολλοί για το “χθες” και το βρίσκουν φοβερά πιο συναρπαστικό, αισθητά πιο καθαρό, αναμφίβολα λιγότερο εμπορικό από το σήμερα. Γίνονται αναφορές στον τάδε και τον δείνα, στον απαράμιλλο ψυχισμό “εκείνων” των παικτών, στο πάθος και την αγωνιστικότητα ανθρώπων που πραγματικά αγάπησαν την μπάλα, τα έδιναν όλα σε κάθε αγώνα, το θεωρούσαν ανυπέρβλητη τιμή να φορέσουν την φανέλα της εθνικής, ιερό χρέος και καθήκον να τιμούν τη φανέλα του συλλόγου τους κάθε Κυριακή...

Αχ, μου λένε, εκείνες οι χρονιές - εκείνες οι εποχές!...

Η ψευδαίσθηση του “χθες” σ’ όλο το μεγαλείο της!..

Ψυχαναλύοντας την…σφυρίχτρα!..

Στα Blogs 11 & 12 Νοεμβρίου 2016

Eίχα πολλά χρόνια να καταθέσω για δημοσίευση αθλητικού περιεχομένου κείμενο, αλλά τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα με υποχρεώνουν να αναφερθώ στο ρόλο του διαιτητή καθώς όπως γνωρίζουν πολλοί φίλοι ΔΕΝ είμαι «άσχετος» με τα αθλητικά δρώμενα εντός και εκτός της Ελληνικής Επικράτειας.

Στους γνώστες θυμίζω τη θητεία μου στις ΠΑΕ ΑΠΟΛΛΩΝ και ΗΡΑΚΛΗΣ και τις δεκαετίες της πυκνής και πολύ συχνής αρθρογραφίας μου, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ, ΗΧΩ, SPORTIME, GOALNEWS και τους όποιους περίεργους παραπέμπω φιλικά στο παλιό μου «μπεστ σέλλερ» με τίτλο ‘Ενας Ψυχολόγος στο Γήπεδο’ (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1994).

                            *********************************************

Όπως και αν το δούμε το θέμα, από όποια οπτική γωνία και αν το προσεγγίσουμε θα διαπιστώσουμε καλόπιστοι και κακόπιστοι μαζί ότι ο  διαιτητής κατέχει την αδιαμφισβήτητη θέση, τον ρολό του απόλυτου κριτή ή δικαστή καθώς η σφυρίχτρα του, συνεπικουρουμένη και από τη δυνατότητα της προφορικής παρατήρησης η ακόμη και από την θεαματική εξαγωγή από το τσεπάκι της κίτρινης ή - αλλοίμονο  για παίκτη και ομάδα - της κόκκινης κάρτας αποτελούν μέσα ελέγχου και τιμωρίας της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς των 22 παικτών στο ποδόσφαιρο αλλά και των παραγόντων και των φιλάθλων που παρακολουθούν τον αγώνα.

Και εφόσον σφυρίζει συνετά, και δίκαια με υπευθυνότητα και «σοφία» υποδεικνύοντας ταυτόχρονα και το λόγο της επιβολής τιμωρίας σε αυτούς που τιμωρεί ο διαιτητής και οι επόπτες του (2 linesmen και ο «τέταρτος») μπορούν να επιβάλλουν την απαιτούμενη τάξη και ευπρέπεια πάνω στο «πράσινο παλκοσένικο» οριοθετώντας τα απαραίτητα πλαίσια αναφοράς για τη διεξαγωγή ενός καθαρού παιχνιδιού.