Για την 26η Ιουνίου, «παγκόσμια
ημέρα κατά των ναρκωτικών’ τα τελευταία χρόνια έχω δημοσιεύσει στα blogs, εναλλάξ, μια
προσωπική εμπειρία από την ενασχόλησή μου με εξαρτημένα άτομα και ένα ‘ψυχο-γράφημα’
για ένα 20χρονο νέο που χάθηκε, όπως και άλλοι, από την ηρωίνη…
Ήταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το
κατώφλι της τρίτης δεκαετίας της βιογραφικής του οντότητας ...
Εκεί, κάπου ανάμεσα στο λύκειο και το
πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία
βρήκε διέξοδο.. Στην πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «δήθεν» επαναστατημένων
νέων φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της "φιλίας" τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη
αλλά πραγματική αίσθηση της "καταπίεσης"...Σκοπός τους η διερεύνηση
όχι του ΠΩΣ και του ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που θάδιωχνε, χωρίς κόπο την
"ανία" που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και
οπωσδήποτε… αισθησιακά...
Ναρκωτικά !...