Δημοσιεύθηκε στα blogs 15 & 16 / Μαΐου / 2013
Ότι ως Λαός, προφανώς εξαιτίας των
όσων πάθαμε στις 3,000 χρόνια της ιστορίας μας, είχαμε ανέκαθεν ροπή προς την καχυποψία
είναι παγκοίνως γνωστό. Και ότι σε κρίσιμες περιόδους η εθνική μας καχυποψία
πέρναγε τα συμβολικά σύνορα και έμπαινε σε γειτονιές της ‘παράνοιας’ είναι
επίσης γνωστό.
Από το καλοκαίρι, όμως, του 2010
και με διαρκώς αυξάνουσα ένταση αισθανόμαστε οι περισσότεροι Έλληνες και
Ελληνίδες ότι κάποια ‘αόρατα κέντρα’ με μπροστάρηδες την εισαγόμενη και την
Τρίτη στη σειρά, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, εγχώρια τρόικα μας σπρώχνουν ολοένα
και πιο βαθιά:
Στην προσωπική και
οικογενειακή φτώχια,
Στην ανεργία σε
απίστευτα πλέον επίπεδα,
Στην προσωπική και
συλλογική μας απαξίωση
Στην ‘έκπτωσή’ μας ως
φερέγγυου Κράτους-μέλους της Ε.Ε.
Στην εκατόμβη χιλιάδων
αυτοκτονιών, και
Στην αβεβαιότητα για το
αύριο το δικό μας, των παιδιών μας του Έθνους των Ελλήνων όπως το ξέραμε μέχρι
το καλοκαίρι του 2010…