Δημοσιεύθηκε στα blogs 11/ Ιουλίου/ 2012
Είναι αλήθεια που πιστοποιείται όχι μόνο από
τις προσωπικές μου εμπειρίες αλλά και από τις εμπειρίες που ο καθένας και η
καθεμιά σας έχετε ότι στη ζωή μας υπήρξε εκείνος ο «δάσκαλος» ή εκείνη η «δασκάλα»
που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους επάνω μας, εκείνοι που σμίλεψαν, όπως το ήθελε
και ο ποιητής Κωστής Παλαμάς***, τις ψυχές μας.
Στα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ (που τώρα
απέκτησαν καινούργιο «προκαθήμενο» στον σχετικό Υπουργικό θώκο), η κλασική
θεώρηση του παντοδύναμου, φοβερού, απλησίαστου καθηγητή- κατόχου της «έδρας»
του οποίου η «καλημέρα» ήταν γενναιόδωρη παραχώρηση και η «γνώμη» ήταν Νόμος
είχε καταργηθεί από τον Νόμο Πλαίσιο 1268/82 που κατήργησε τις «έδρες» και
προήγαγε αμέτρητους «βοηθούς και επιμελητές» σε θέσεις καθηγητών ως μέλη ΔΕΠ
(Διδακτικού-Ερευνητικού-Προσωπικού).
