Δημοσιεύθηκε
στα blogs 31/Ιουλίου,1 & 2/Αυγούστου/2013
Κλείνει ο
φετινός Ιούλιος, αφού αναρτήθηκαν οι βαθμολογίες των πανελληνίων, έληξε η
«επιστράτευση» των καθηγητών και τα παιδιά μας κατέθεσαν τα μηχανογραφικά
δελτία.
Αφορμή έψαχνα
για να καλέσω την προσοχή σας στο στίχο του λαϊκού μας άσματος που περιγράφει
με περισσή ψυχοκοινωνική διείσδυση την αμοιβαιότητα της σχέσης ανάμεσα στον
δάσκαλο, που χρειάζεται το αστέρι του για να επιβεβαιωθεί, και στο μαθητή που
εκφράζει την εσώτερη ανάγκη του να διαπρέψει, λέγοντας «ο πιο καλός ο μαθητής
ήμουν εγώ στην τάξη, κι δάσκαλοί μου με είχανε μη βρέξει και μη στάξει...»
Εκδικούμενοι
αυτή τη σχέση, υποβαθμίζουν τη διαφορά οι υπόλοιποι της τάξης, διαφοροποιώντας
τους πρώτους από τους εαυτούς τους κράζοντάς τους ως «φυτά, κοράκια και
φλώρους».
Η αλήθεια
είναι ότι η «πρωτιά» αναδεικνύει στην αντιμετώπιση των τρίτων το εγγενές κωμικοτραγικό στοιχείο της συμπεριφοράς κάθε
αλεπούς που... «όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια» αλλά και κάθε ξεχωριστής
προσωπικότητας που γεύεται την «μοναξιά» καθώς στερείται χαρές της
καθημερινότητας για να ξεπεράσει αυτήν την ίδια την ισοπεδωτική
καθημερινότητα!..