Ε.Ε.: 12 χρυσά αστέρια σε φόντο μπλε!...

                                                                                    Στα Blogs 4, 5 & 6 Ιουνίου, 2020
     

Η Ευρωπαϊκή Σημαία αποτελείται από 12 χρυσά αστέρια σε κύκλο πάνω σε μπλε φόντο, δημιουργήθηκε το 1955 και υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και προωθεί τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

     

     Τα αστέρια συμβολίζουν τα ιδανικά Ενότητας, Αλληλεγγύης και Αρμονίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης αλλά για τον Covid-19 η Ε. Ε. απέφυγε να καθορίσει κοινή Πολιτική…

     

     Ο αριθμός των αστεριών δεν αντιστοιχεί στον αριθμό των χωρών-μελών, που θα γίνουν 27 μετά την 31 Δεκεμβρίου 2020, αλλά ο κύκλος που σχηματίζουν είναι το σύμβολο της ενότητας. Το 1983, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη σημαία και το 1985 αυτή υιοθετήθηκε από όλους τους ηγέτες της Ε.Ε. ως επίσημο έμβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τότε Ένωσης Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων).  

     

     Ενότητα, Αλληλεγγύη, Αρμονία, υιοθετήθηκαν ως θεμελιακές έννοιες και προϋποθέσεις στο πλέον φιλόδοξο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό πείραμα σύνθεσης μιας Νέας Πατρίδας στη Γηραιά Ήπειρο με δημιουργία δομής ΗΠΕ (Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης) κατά το πρότυπο των ΗΠΑ.

     

     Έξι δεκαετίες πέρασαν από το 1955 τη χρονιά δημιουργίας και προβολής της Ευρωπαϊκής Σημαίας και είναι ήδη εξοργιστικά ρεαλιστικό και καθόλου χυδαίο το ερώτημα εάν αυτό ήταν το ζητούμενο ή απλά και μόνο οι οικονομικές, χωρίς σύνορα, αγοραπωλησίες υποβρυχίων και αρμάτων μάχης, αεροσκαφών πολεμικής αεροπορίας και σκαφών πολεμικού ναυτικού, όπλων και οπλικών συστημάτων, αυτοκινήτων και άλλων καταναλωτικών αγαθών.

Κάλεσμα σε Συνοδοιπόρους, Συμπολίτες, Συνανθρώπους!…

           
                                                                                   Στα Blogs 1, 2 & 3 Ιουνίου 2020
     

     Καλό μήνα Λευτεριάς!...

     Μια φορά κι έναν καιρό, στη Θεσσαλονίκη είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που δεν υπάρχει πλέον και, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ είναι επισκέψιμος χώρος.

     

     Και απέναντι από την οδό Αγγελάκη είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλοτσούσαμε την μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…
     

     Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.
     

     Μια φορά κι έναν καιρό, τα είχαμε αυτά για να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά είχαμε όνειρα πολλά!...
     

     Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Ελληνική Επικράτεια που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα… λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους.
    

     Έχουμε κινητά τηλέφωνα, facebook, Instagram, twitter, μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, μας κρατά σε απόσταση 2 μέτρων ο covid-19, (ανάθεμά τον) δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε σε επίπεδο ματιών συνανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!

     

     Θεέ μου, τι κρίμα!...