Στα Blogs & Sites 29 & 30 Απριλίου, 2021
Φοβερό συναίσθημα, μια άβυσσος όπου
πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη
την Υφήλιο και επιδεινώθηκε ένα χρόνο τώρα καθώς ζούμε όλοι την πανδημία covid-19...
Θα γεννηθεί, όμως πάλι όπως κάθε χρόνο το
ερχόμενο Σαββατόβραδο (έστω σε πρωτόγνωρη ώρα) πρώτη του Μάη, 2021 με την
συμβολική ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Θεανθρώπου η ΕΛΠΙΔΑ, με την υπόσχεσή Του για την σωτηρία
μας….
Μάης 2021 μπροστά μας, ανοίγουν
εστίαση και λιανεμπόριο και επιστρέφουν
στα Γυμνάσια τα εγγόνια μας…
Και μαζί ελπίζουν να επιστρέψουν στις
θέσεις απασχόλησής τους αμέτρητοι συμπατριώτες μας που βιώνουν την «αναστολή
εργασίας»…
Κάποιοι συνάνθρωποί μας
ξύπνησαν και σήμερα στις εισόδους των κτιρίων που τους «φιλοξενούν» και με
λαχτάρα έψαξαν στους κάδους σκουπιδιών για τα δικά μας αποφάγια…
Μοναξιά!...
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο
γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά;
Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα,
πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε
προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί για πολλούς σε σημείο καθημερινής
απελπισίας.
Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες
όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα τα αγοράζουμε ξανά με πρόστιμα για
αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα
μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να
χρειάζεται να "μυρίσει" το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά
μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή
αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της...ζωής!
Βγήκαμε πάλι συνοδοιπόροι φορώντας
μάσκες στους πολυσύχναστους δρόμους, στρυμωγμένα και φορώντας μάσκες ασφυκτικά
τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία.
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας
όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα
μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς...
Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και
αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού - πολιτιστικού συστήματος με
οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά
ορμέμφυτα για "κέρδος" και για "δύναμη" και απολήγουν
εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που
επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση
της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς...
