Στα Blogs & Sites 25, 26 & 27 Ιουλίου, 2022
Και απέναντι από την Αγγελάκη είχαμε μια
«χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως κάναμε και στη «μαρμάρινη» του
Διοικητηρίου, κλοτσούσαμε την μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά
γαϊδούρα…
Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους
και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι
διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με
δάκρυα στα μάτια.
Μια φορά κι έναν καιρό, τα είχαμε αυτά για
να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά
είχαμε όνειρα πολλά!…
Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ
τη δικιά μας «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο
φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και
μοναδική μας Παρείδα Ελλάδα που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές
που έδεναν τα σκυλιά με τα… λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε αλάνες, ούτε παρέες
παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, δυστυχώς ούτε φίλους.
Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά,
πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους
για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά, αλλά
ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!..
Θεέ μου, τι κρίμα!..
