Στα Blogs 23 –
28
Οκτωβρίου 2017
Εύχομαι Καλημέρα και καλή εβδομάδα
υπενθυμίζοντας ότι το ερχόμενο Σάββατο, 28η Οκτωβρίου 2017, οι Έλληνες θα
γιορτάσουμε πάλι, εποχή πλέον των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ και των θεσμών (δηλαδή της πρώην τρόικας),
το βροντερό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 του Μεταξά και των Ελλήνων στην επέλαση
του Φασιστικού άξονα.
Εκείνο το ιστορικό ΟΧΙ, ήταν έμπρακτη
απόδειξη ότι το ΟΧΙ ως συγκεκριμένη άρνηση συνιστούσε ΝΑΙ ως βροντερή κατάφαση
για επιβεβαίωση του Εθνικού καθήκοντος αποδεικνύοντας ότι οι Λαοί πρόθυμα
πάντοτε ακολουθούν τον ηγέτη που θα χαράξει με χρυσά γράμματα την σελίδα του
μεγαλείου τους στο διαχρονικό βιβλίο της ιστορίας!...
«Τι είναι ένας επαναστάτης;» αναρωτιέται
σε μια μεστή νοημάτων παράγραφο ο Albert Camus και συνεχίζει «εκείνος που λέει
ΟΧΙ αλλά με την άρνησή του ΔΕΝ εννοεί αποποίηση. Γιατί είναι ταυτόχρονα το ίδιο
άτομο που λέει ΝΑΙ στη συνέχιση του αγώνα του έχοντας ήδη κάνει συνειδητά την
πρώτη κίνηση, αυτήν της άρνησης…».
Στους δικούς μου κύκλους, των επιστημόνων
της συμπεριφοράς αλλά προφανώς και σε κύκλους όπου ασκείται η σύγχρονη πολιτική
υπάρχουν οι συνάδελφοι που διατείνονται ότι ένα άτομο δεν μπορεί, δεν είναι
σωστό να προσπαθήσει να είναι ταυτόχρονα και λογικό και συναισθηματικό.
Αν όμως σταθούμε για λίγο επικεντρώνοντας
σε υποκειμενικό ο καθένας και η καθεμιά μας επίπεδο αξιολόγησης αυτή τη θέση
μπορούμε να διαπιστώσουμε καλόπιστα ότι εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε την
ικανότητα να αισθανθούμε αυτό που σκεφτόμαστε και να επεξεργασθούμε γνωστικά
αυτό που αισθανόμαστε.
Με λόγια απλά το συναίσθημα ποτέ ΔΕΝ
απέκλειε αναγκαστικά τη συνύπαρξή του με τη λογική και αντίστροφα θα
δυσκολευθεί πολύ κανείς να εντοπίσει αξιόπιστη επιστημολογική μαρτυρία που να
επιβεβαιώνει ότι λογική αποκλείει το συναίσθημα.
Ο κίνδυνος που υπάρχει για τον καθένα μας
είναι συνυφασμένος με μια ανθρώπινη υποσυνείδητη τάση να παρουσιάσουμε κάποιες
συναισθηματικές μας αντιδράσεις ως παράγωγα λογικής σκέψης γιατί τότε το
αποτέλεσμα που θα προκύψει αποτελεί προπαγάνδα και ο αποδέκτης του μηνύματος
που εκπέμπουμε οδηγείται να δεχθεί ως λογικό παράγωγο μια καθαρά συναισθηματική
μας θέση.
Στην περίπτωση του Ιωάννη Μεταξά το ΟΧΙ
που βροντοφώναξε στον Ιταλό πρέσβη και κατέθεσε με ειλικρίνεια, σαφήνεια και
λογικά επιχειρήματα ήταν διανθισμένο και με εμφανή στοιχεία συναισθηματικής
φόρτισης (και, χωρίς να παρεξηγηθεί η θέση μου και φυσικά, χωρίς να θεωρώ τα
δύο ΟΧΙ ισότιμα, το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου
προέδρου τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΟΧΙ του 2004) οπότε περίτεχνα
έγιναν αντικείμενα από πρόσωπα και ΜΜΕ, μιας ανίερης εκμετάλλευσης
προπαγανδιστικού επιπέδου όπου οι επιτήδειοι αδυνατώντας να κατανοήσουν τη
δύναμη της ιερής, θεραπευτικής, ελπιδοφόρας ΑΡΝΗΣΗΣ (δηλαδή του ΟΧΙ) τείνουν να
παρουσιάσουν τις όποιες συναισθηματικές αντιδράσεις των δύο ανδρών ως στοιχεία
αναίρεσης της εντυπωσιακά παραγωγικής, ελληνοπρεπέστατης αναλυτικό-συνθετικής
τους σκέψης!…
