Covid-19: «Σαν παλιό Σινεμά και σαν την Χαλιμά…»

 

                                                                                        Στα Blogs 26, 27 & 28 Νοεμβρίου, 2020

     

    Ξεκινώντας το σημερινό μου θέμα θα ζητήσω δημοσίως την επιβεβλημένη δεοντολογικά συγνώμη από τον μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκι, τον στιχουργό Αρη Δαβαράκη και τον Γιώργο Νταλάρα, συντελεστές της κλασικής πια «Μπαλάντας Αισθήσεων και Παραισθήσεων» καθώς δανείστηκα στίχο του έργου τους για τον δικό μου τίτλο.

     Για τους φίλους αναγνώστες η σχετική μπαλάντα από το youtube στο τέλος του άρθρου.

     Είχα αρχικά σκεφτεί να βάλω για τίτλο:

    Covid-19: Π. Ο.Υ., Φαρμακευτικές, Εμβόλια και Ανθρωπότητα…

     Και προσπερνώντας το γνωστό μου στυλ είχα σκεφθεί να χρησιμοποιήσω και υπότιτλο:

     Σενάριο με ομιχλώδη ΑΡΧΗ, απίστευτα επώδυνη ΜΕΣΗ και άγνωστο ακόμα ΤΕΛΟΣ…

     Μετά αναμόχλευσα τη μνήμη μου και θυμήθηκα άλλες εποχές με τα ανείπωτης γοητείας «θερινά Σινεμά» όπου βλέπαμε συναρπαστικά έργα στις μεγάλες οθόνες, έργα με Αρχή, Μέση και Τέλος γεμάτα με δράση και πλοκή.

     Σύγχρονο τεράστιο τέτοιο έργο στο θέμα της Υγείας που κόστισε και συνεχίζει να κοστίζει ανθρώπινες ζωές, που  γονάτισε και συνεχίζει να γονατίζει τις Εθνικές και την Παγκόσμια Οικονομία και με τις ψυχοκοινωνικές καταστάσεις που δημιούργησε είναι άγνωστο πόσο τελικά θα κοστίσει στο Ανθρώπινο γένος πρώτο έτος της τρίτης δεκαετίας της τρίτης, μετά Χριστό, χιλιετίας μας.

     Το σενάριο είναι ήδη γνωστό καθώς το «περιποιήθηκαν» έντεχνα ξεπερνώντας κάποιες στιγμές απροκάλυπτα τα όρια της χυδαίας «τρομολαγνείας» ΟΛΑ τα διεθνή ΜΜΕ (αυτά που συνεχίζω να αποκαλώ Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού).

     Ξετυλίγω το σενάριο που ακούει στο όνομα covid-19…

     Η ΑΡΧΗ ήταν και παραμένει τυλιγμένη με ένα «πέπλο μυστηρίου».

     Ξεκίνησε μας είπαν, χωρίς ποτέ να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες μέχρι σήμερα, στα τέλη του 2019 στην Κινεζική πόλη Wuhan και μερικές εβδομάδες μετά την είσοδο στο 2020 το σενάριο ενέπλεξε στην δραματική του εμφάνιση χώρες της Ανατολής και Δύσης.

Αντιμετωπίζοντας προκλήσεις: πολεμάς, το σκας ή «παγώνεις»;

     

                                                                                          Στα Blogs 23, 24 & 25 Νοεμβρίου, 2020

     

     Η έμφυτη τάση «φυγής» από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στον καθημερινό του αγώνα για την επιβίωση.

    Και σήμερα, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και ώριμα στην ηλικία άτομα, βιώνουμε διάφορες καταστάσεις και προκύπτουν στον καθένα και την καθεμιά μας σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που διαχειριζόμαστε με επιτυχία ή αποτυχία όπως και άλλες τις οποίες  επιλέγουμε να διαχειριστούμε με τη «φυγή».

     Η κλασική αρχέγονη αντίδραση ήταν πάντα ταυτισμένη με την διαστολή: «πολεμάς ή το σκας» (fight or flight). Εδώ χρειάζεται να προσθέσω για λόγους επιστημονικής ακρίβειας (καθώς συνήθως όλοι σταματάμε στις 2 επιλογές) ότι η επιλογή της «φυγής» («το σκάω») είχε και έχει ανέκαθεν δύο μορφές, την πραγματική-φυσική και την συμβολική όπου αδυνατώντας να «ξεφύγω» παγώνω ή λιποθυμώ…

     Η φυγή ως υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχό-συναισθηματικά αιτιολογημένη.  

     Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχό-συναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής...

     Σε πρακτικό επίπεδο επιλέγω να αντιπαρατεθώ με τον ή την προϊσταμένη μου (με το αφεντικό) και κάνω ηρωική έξοδο με «παραίτηση» ή συμβολικά «παγώνω» και, θα το θέσω κάπως άκομψα, «το βουλώνω;»