Στα Blogs 7 & 8 Αυγούστου, 2020
Περπατά με το κεφάλι
σκυφτό, εδώ και πολλή ώρα, αργά, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραδυπορία που
δείχνει άνθρωπο φορτωμένο, έντονα προβληματισμένο. Φέρνει και ξαναφέρνει
στροβιλισμένες μέσα στον νου του γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές, γνωστά
πρόσωπα, κάποτε αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα που τον πνίγει...
Είναι μεγάλη η απόφαση και είναι
επιτακτική η ανάγκη να την πάρει, εδώ και τώρα, μόνος, καθώς περιδιαβαίνει τους
δρόμους της δικιάς του πόλης, της δικιάς του αγαπημένης «φυλακής».
Βλέπεις, τα μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχεία
που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με προειδοποίηση, αλλά εντελώς
αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας ξαφνιάζουν ιδιαίτερα όταν μας
βρίσκουν σε στιγμές πόνου, σε ώρες περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων, σε
καιρούς που φαίνεται να σημαδεύουν το πέρασμά μας από μια φάση ζωής σε μια
άλλη, από μια περίοδο σε άλλη..
Και έτσι καθώς περιδιαβαίνει τον δρόμο
συλλογίζεται ότι έχει – ο καθένας και η καθεμιά έχουμε μέσα μας – εκείνη τη
θεϊκή φύτρα που, αν τη βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει, μπορεί να μας φτάσει στην
ποθητή αυτοπραγμάτωση.
