Επιλογές Διευθυντών Σχολείων:Το καλό πράγμα αργεί!..

 

                                                                                             Στα Blogs & Sites 22, 23 & 24 Σεπτεμβρίου, 2022 

    

     Εάν σας φανεί και εάν ακούγεται κάπως ειρωνικός ο τίτλος του σημερινού μου άρθρου θα σας ξαφνιάσω δηλώνοντας φίλες και φίλοι ότι αυτό επιδιώκω!

     Διευκρινίζω όμως ότι ΟΧΙ δεν είναι κακοπροαίρετη η πρόθεσή μου και ΟΧΙ δεν ξεκινά από Αντι-Κυβερνητική διάθεση ούτε από επιθυμία Δημόσιας Κριτικής των πράξεων και των παραλείψεων του Υπουργείου Παιδείας!               

     Πολλά πράγματα έχουν καθυστερήσει να υλοποιηθούν τα τελευταία δύο και κάτι χρόνια και αυτή η καθυστέρηση, σχεδόν κατά κανόνα, και με αντικειμενικά κριτήρια αιτιολογείται και δικαιολογείται με τα δραματικά δεδομένα της πανδημίας covid-19…

     Δεν συνιστά, όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη ως Καθηγητή του Μάνατζμεντ «πανάκεια» διαγραφής όλων των καθυστερήσεων και παραλείψεων ο covid-19.

     Καθυστέρησαν και συνεχίζουν να καθυστερούν οι επιλογές και οι διορισμοί Διευθυντών των, εάν δε απατώμαι, περίπου 14,000 Σχολείων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και έτσι παραμένουν στις θέσεις τους, πέραν της επίσημης λήξης της αρχικής τους τοποθέτησης, Διευθυντές και Υποδιευθυντές, Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων.

     Θα αναρωτηθείτε, καλοπροαίρετα, φίλες και φίλοι αναγνώστες γιατί αυτό με απασχολεί και γιατί σήμερα τοποθετούμαι δημοσίως και επικριτικά χρησιμοποιώντας εκείνη την κλασσική εκτίμηση ότι «το καλό πράγμα αργεί!...»

     Η Παιδεία ήταν και συνεχίζει να είναι, όπως γνωρίζουν όσες και όσοι με γνωρίζουν και όπως αποδεικνύουν δημοσιευμένα τεκμήρια, απόλυτα συνυφασμένη με την φυσική και επαγγελματική μου ύπαρξη και οντότητα.

     Ελπίζω ότι σύντομα θα ξεκινήσει η κατάρτιση των μελών των Επιτροπών που θα μελετήσουν τα βιογραφικά των υποψηφίων Διευθυντών Σχολικών Μονάδων και στη συνέχεια σύντομα θα γίνουν από αυτές οι επιλογές ΕΛΠΙΖΩ των «αρίστων» καθότι οι επιλογές θα σηματοδοτήσουν τη δυναμική και επιτυχή πορεία των Σχολείων μας.

Γήπεδα και Στίβος: όταν «πέσει» η αυλαία…

 

                                                                                                   Στα Blogs & Sites 19, 20 & 21 Σεπτεμβρίου, 2022

     

     Το σημερινό μου άρθρο έχει ως αφορμή το γεγονός ότ ο Roger Federer, ο τενίστας που κυριάρχησε κερδίζοντας παγκόσμιους τιτλους ανακοίνωσε ότι στο τέλος του αυτού μήνα θα ρίξει την «αυλαία» της προσωπικής του πορείας στο σπορ του τέννις και θα κρεμάσει την ρακέτα του. Η είδηση συμπληρώνει την ανακοίνωση της γυναίκας θρύλου του τενις Serena Williams η οποία την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι θα κρεμάσει την ρακέτα της...

                   ***************************

     Η ζωή του καθενός και της καθεμιάς μας, από την αρχή ως το τέλος, αποτελεί μια ξέχωρη κουκίδα μέσα στις αμέτρητες άλλες που στο σύνολό τους συνθέτουν «το υπαρξιακό μωσαϊκό  ζωής» την ταυτότητα ή εφόσον το προτιμάτε την προσωπογραφία ενός λαού.

     Ερχόμαστε στον κόσμο ως έμβια όντα φορτωμένοι με κληρονομικές προδιαθέσεις που μας προσδιόρισε η Φύση καθώς διάλεξε μερικά από τα χαρακτηριστικά του DNA του πατέρα και της μητέρας μας, του καθενός από τους δύο φυσικούς γονείς μας και αποκτούμε βιώματα επηρεασμένοι από το κοινωνικό, το ψυχολογικό και το οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, δρούμε και ωριμάζουμε.

     Στην υπαρξιακή ψυχολογία η ζωή αποτελεί μια παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, στο να μετριάσει την άδικη μοίρα κάθε ζωντανού οργανισμού με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της προκαθορισμένης ανυπαρξίας.

     Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, από τη στιγμή που ανατέλλει στο στερέωμα των ανθρώπινων υπάρξεων του κοινωνικού συστήματος στο οποίο γεννιόμαστε η προσωπική μας ύπαρξη αρχίζει και ο αγώνας για την επιμήκυνσή της μέχρι τη στιγμή της αναπόφευκτης δύσης..

     Στο μέτρο που, για την καθαρά οντολογική μας ύπαρξη, πασχίζουμε να γεμίσουμε με νοήματα την παρένθεση της προσωπικής μας ζωής γράφουμε την προσωπική μας ιστορία διευρύνοντας τους κύκλους των γνωριμιών, δημιουργώντας καριέρες και κοινωνικές δραστηριότητες, συσσωρεύοντας υλικά αγαθά και απολαμβάνοντας την αναγνώριση. Και, τελικά, τείνουμε να διαιωνίσουμε την ύπαρξή μας στο χρόνο προεκτείνοντας το εγώ μας με τα παιδιά που γεννούμε, δηλαδή μέσα από τους απογόνους μας.