Λατέρνα, «Τσίπα» και Φιλότιμο!..

Στα Blogs 25-28 Σεπτεμβρίου 2017

    

 Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ήμουν τότε μαθητής στο Β’ Αρρένων της Θεσσαλονίκης, ξεκινούσε η έξοδος ανέργων Ελλήνων για εργασία στην Κεντρική Ευρώπη και την Αυστραλία και η ΦΙΝΟΣ - ΦΙΛΜ έστελνε στις Κινηματογραφικές αίθουσες μια κωμωδία (με κάποιες σταγόνες λυρισμού) με τίτλο: «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο»

http://finosfilm.com/movies/view/24

     Εύχομαι να μην «αναστατώσω» τις ψυχές του Φίνου, του Σακελλάριου, του Φωτόπουλου, του Αυλωνίτη, της Καρέζη, του Αλεξανδράκη, του Τσαγανέα και άλλων που δεν βρίσκονται πια μεταξύ μας με την σημερινή δική μου παράφραση του τίτλου της ταινίας η οποία ήταν τόσο επιτυχημένη ώστε μετά από δυο χρόνια η ΦΙΝΟΣ - ΦΙΛΜ την έφερε ξανά στις κινηματογραφικές αίθουσες με νέο τίτλο: «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο»..

 http://finosfilm.com/movies/view/28

     ¨Ήμασταν τότε, οι περισσότεροι Έλληνες όπως και τώρα οικονομικά «φτωχοί» αλλά φροντίζαμε ως «κόρην οφθαλμού» σε Πανελλαδικό επίπεδο, μια έννοια πολύτιμη, τώρα πια δυσεύρετη στην Ελλάδα των «μνημονίων» και «θεσμών»: την «ΤΣΙΠΑ» μας!

     Η «ΤΣΙΠΑ» αναφερόταν στην αίσθηση που είχε κάθε Έλληνας, Ελληνίδα και εμείς τα παιδιά ότι οι άλλοι θα μας σέβονται εφόσον και εμείς φροντίζουμε με την συμπεριφορά μας να μην  «Ξετσιπωθούμε…»

     Είχαμε τότε στην ΠΑΤΡΙΔΑ μας, πέρα από τα θαλασσόβρεχτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, και το μοναδικό στην υφήλιο γνώρισμα που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα όσες προσπάθειες και εάν έγιναν το…ΦΙΛΟΤΙΜΟ!

     Γενιές ολάκερες είχαμε γαλουχηθεί με τούτη τη μοναδική στον κόσμο έννοια, την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη μας το...ΦΙΛΟΤΙΜΟ!..

     Από τον Απρίλιο του 2010 και μετά, υπόδουλοι στον Δράκουλα που, πριν την Κυβέρνηση «Πρώτη φορά Αριστερά», άκουε στο όνομα «τρόικα» και τώρα λέγεται «θεσμοί», με τέτοιες «μίζες, διαφθορά και ταχυπλουτισμό» απαξιώνουμε καθημερινά ότι υπόλοιπο είχε μείνει από  «ΤΣΙΠΑ» και ΦΙΛΟΤΙΜΟ!..

     Τελευταία κάπου τα μπερδέψαμε με τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες ντόπιες ή εισαγόμενες από Εσπερία τώρα και από την  Άπω Ανατολή εμπλουτισμένες και με κάποια μοντέρνα συστήματα αξιών και, αναρωτιέται κανείς, εύλογα:

    ΦΙΛΟΤΙΜΟ έχουμε; Είχαμε; Μήπως, νομίζουμε ότι είχαμε;

    «ΤΣΙΠΑ» έχουμε; Είχαμε; Μήπως νομίζουμε ότι είχαμε;

     Βλέπετε φίλοι αναγνώστες, καλοί μου συμπατριώτες, οι «αφιλότιμες» έννοιες δεν είναι μόνο δυσνόητες για τους ξένους, είναι πασιφανώς πλέον «αγαθά σε… ανεπάρκεια» δυστυχώς και για εμάς τους ντόπιους...

Συμπατριώτες: το «Κράτος» ή την «Πατρίδα»;

Στα Blogs 21 - 23 Σεπτεμβρίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=nmnyPBVNAUo

     Εάν αναφερθώ σε «μπάχαλο» ίσως κάποιοι με παρεξηγήσουν και να μου επισυνάψουν «έλλειψη πολιτικής αβρότητας…»

     Θα αναφερθώ λοιπόν στην «περίεργη» κατάσταση που προκλήθηκε από την ρύπανση του Σαρωνικού με τη βύθιση του «Αγία Ζώνη 2», στη συνέχεια τη σύλληψη Πλοιάρχου και Α’ Μηχανικού και την απόσυρση του πλοίου «Lassea», στις γοερές κλήσεις της Αντιπολίτευσης στον Υπουργό Ναυτιλίας κ Κουρουμπλή «να παραιτηθεί», παράλληλα με επικρίσεις στο έργο του και από Κυβερνητικούς Βουλευτές με το Μαξίμου να «τον στηρίζει» και ελπίζω να μην με παρεξηγήσει κανείς καλοπροαίρετος αναγνώστης.

      Είχαμε σήμερα και το «ξάφνιασμα» της απόφασης συνεργασίας Ν.Δ. - Δημοκρατικής Συμπαράταξης να «φρενάρουν» το πρωτόγνωρο φαινόμενο όπου οι ΑΝΕΛ «πανηγυρίζουν» καταψηφίζοντας Κυβερνητικές τροπολογίες και Νομοθετήματα που «υπερψηφίζονται» από την Αντιπολίτευση και παρακαλώ να σημειώσετε ότι η λέξη, η έννοια «παράνοια», συνιστά ετυμολογικά σαφέστατο δημιούργημα της ελληνικής γλώσσας…

     Τελικά στην πολιτική μας καθημερινότητα, 24 μήνες μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και 33 μήνες μετά την πρώτη του νίκη ομολογώ ότι με ταλανίζει λιγότερο η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων, που είναι απαραίτητο συστατικό κάθε ευνομούμενης Δημοκρατίας, και περισσότερο η σύγχυση ΚΡΑΤΟΥΣ – ΠΑΤΡΙΔΑΣ...

     Στην πατρίδα μας οι σχέσεις Κράτους και Πολιτών ήταν ανέκαθεν και συνεχίζουν να παραμένουν, όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά επιτέλους ίσως θα πρέπει να τις δούμε και ως εντυπωσιακά …ψυχοπαθολογικές.

    Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης (που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία ή σε ξένους… «δακτύλους», και τελευταία σε ψεκασμούς και ληγμένα που έχουν επηρεάσει, λένε, ακόμη και το DNA μας) συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του «Κομματικού» Κράτους.

   Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούσαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι το ΚΡΑΤΟΣ είναι  «καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό» ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος ως «τον στοργικό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα…δικά μας παιδιά!…»

     Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νέο-Έλληνες αναπτύξαμε την διπολικού τύπου «σχιζοειδή» συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το που ανήκουμε…κομματικά!

     Οι εποχές ΑΠΑΙΤΟΥΝ να θυμηθούμε, ξανά και ξανά, αυτό που προφανώς βολεύει «κάποιους» να συγχέουμε, ότι δηλαδή το ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ!..