Παρακάμπτω την αντιδικία όσων
θεωρούν ότι οι «αυτοχειρίες» αυξάνονται εξαιτίας του οικονομικού μας δράματος
και όσων (παραβλέποντας ότι είναι προτιμότερη η καταχώρηση θανάτου ως «ατυχήματος»
για θρησκευτικούς λόγους) κρίνουν ότι η αύξηση ΔΕΝ είναι δραματική…
Ο θάνατος βρίσκεται,
αναμφίβολα, στο τραγικότερο σημείο του ευρύτατου φάσματος των ανθρώπινων
συναισθημάτων. Ο θάνατος, όμως, από αυτοκτονία, πέρα από την εγγενή τραγικότητά του εμπεριέχει και τα καταθλιπτικά στοιχεία που δημιουργούν οι υποκειμενικές ενοχές συγγενών και φίλων για την αδυναμία τους να προβλέψουν και να αποτρέψουν το γεγονός!..
Επιπρόσθετα η κοινή γνώμη θέτει στους ειδικούς και στον εαυτό της το φαινομενικά απλό, αλλά φοβερά δύσκολο να απαντηθεί, μονολεκτικό ερώτημα του “γιατί”.
Στην Ελλάδα της τρόικα τα άτομα που αυτοκτονούν δεν το κάνουν μόνο για τους κλασικά γνωστούς λόγους της ερωτικής απογοήτευσης, επειδή αδυνατούν να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της στρατιωτικής ζωής ή επειδή απέτυχαν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Δραματικά κυρίαρχη αιτία είναι πλέον η οικονομική καταστροφή (και εδώ υπογραμμίζω το γεγονός ότι καθώς βουλιάζουμε στην οικονομική δυσπραγία και ύφεση φοβάμαι ότι θα βιώσουμε και στη χώρα μας, όπως συμβαίνει και διεθνώς ακόμη μεγαλύτερη αύξηση στα ποσοστά των αυτοκτονιών).
