Δημοσιεύθηκε στα blogs 5 / Ιουλίου / 2013
Στην ψυχοκοινωνική θεωρία είναι αποδεκτό ότι η χάραξη ορίων και ο
προσδιορισμός κάποιων μορφών αποδεκτής ατομικής και συλλογικής συμπεριφοράς
αποτελούν απαραίτητα στοιχεία για τη θεμελίωση "πλαισίων αναφοράς".
Τα συγκεκριμένα πλαίσια αναφοράς απορρέουν από το πλέγμα των γραπτών και
άγραφων νόμων που τα διέπουν και από τη φύση των δοσμένων δομών και θεσμών που
στοιχειοθετούν την αποδεκτή συστοιχία ηθών και εθίμων.
Το ελληνικό κοινωνικό σύστημα, όπως όλες οι κοινωνίες του Δυτικού
Κόσμου, ακολουθούσε το παραπάνω σχήμα αλλά αυτό μοιάζει σαν να μην ισχύει πια
στις μέρες μας, εποχή της τρόικα, στην Ελλάδα της, πρωτόγνωρης όσο και αγαστής,
συνεργασίας των δύο ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ιδεολογικών πόλων και πολιτικών Κομμάτων της
μεταπολιτευτικής εποχής, τουτέστιν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!
“Τις ή τι πταιει» για την
κατάσταση;
Διαβάζοντας προσεκτικά τα όσα πρόσφατα είπα ο Βουλευτής, και τέως
Υπουργός της «Νέας» Νέας Δημοκρατίας κ Μάκης Βορίδης, μάλλον το οφείλουμε, κατά
κύριο λόγο, στον γεννήτορα του ΠΑΣΟΚ, τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου άν και,
κατά την προσωπική μου άποψη, ολάκερο το πολιτικό μας σύστημα τις τελευταίες 4
δεκαετίες καταφέρνει να τα πάει καλά στο παιχνίδι του ‘Φάσκω και...Αντιφάσκω!’
Δεν αποτελεί τρανταχτή απόδειξη αυτής της εκτίμησής μου η
ιστορικά-ανιστόρητη «αγαστή Συγκυβέρνηση» Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και των
πάλαι ποτέ φανατικών «ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ» κκ Σαμαρά, Βενιζέλου και των επιτελείων τους;
Πρακτικά, και τα 2 Κόμματα είχαν ήδη μεταλλαχθεί με τον κ Σημίτη να
συγκλίνει προς το Κέντρο με την «φιλελευθεροποίηση» του ΠΑΣΟΚ που ενώ
υποτίθεται ότι αντιμαχόταν, ουσιαστικά ευνοούσε το κέρδος, πίεζε την υπερκατανάλωση
και λειτουργούσε με καπιταλιστικές μεθόδους συναλλαγής και τη Νέα Δημοκρατία
που, υπό την ηγεσία του κ Καραμανλή, φάνηκε να εγκαταλείπει τις κλασικές της
θέσεις συγκλίνοντας προς τις κεντρώες απόψεις του ΠΑΣΟΚ.
Και ήταν, υπό τον κ Σημίτη Σοσιαλιστική Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προερχόμενη από
το Κόμμα που ενσάρκωνε, έλεγε ο Ιδρυτής του, τη σοσιαλιστική θεωρία κοινωνικής
δικαιοσύνης και της δικαίωσης του αγώνα των εργαζομένων τάξεων απέναντι στο..
μεγάλο Κεφάλαιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση του Μάαστριχτ.
Ήταν το ΠΑΣΟΚ του κ Σημίτη που μας ενέταξε στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ και ήταν ο κ
Σημίτης εκείνος που παρέδωσε το «δαχτυλίδι εξουσίας» στον κ Γεώργιο Ανδρέα
Παπανδρέου ανοίγοντάς του το δρόμο προς την Πρωθυπουργία μετά από μία πενταετή
«παρένθεση» της, εντυπωσιακά μεταλλαγμένης για πολλούς παραδοσιακούς της οπαδούς
ψηφοφόρους και φίλους, Νέας Δημοκρατίας.
Σε γενικές γραμμές ευελπιστώ ότι λίγοι θα διαφωνήσουν, άσχετα με την
Κομματική τους τοποθέτηση...
Πώς, όμως, εξελίσσονται τα
πράγματα στα μέσα του έτους 2013;
Οι σχέσεις Κράτους πολίτη στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν όχι μόνο
δυσλειτουργικές, αλλά θα πρέπει επιτέλους να τις δούμε και σαν εντυπωσιακά ψυχοπαθολογικές.
Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης συνίσταται στην κραυγαλέα
αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στο ελληνικό κράτος.
Έτσι,
τη στιγμή που οι Έλληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονταν στο να θεωρούν το κράτος
σαν "καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό"
ταυτόχρονα κοινωνικοποιούσαμε τις νεώτερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το
δυσλειτουργικό κράτος σαν "τον καλό πατέρα, τον πιό σίγουρο εργοδότη, σαν
μιά παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την αλλαγή της κυβέρνησης για να αρμεχτεί
από τα...δικά της παιδιά!"
Με
άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νέο-Έλληνες αναπτύξαμε τη σχιζοτυπική
συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμέναμε να ευνοηθούμε από το
κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζαμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα
παρανοϊκότητας άσχετα με το που στεκόμασταν ...Κομματικά!
Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό
έρχεται τώρα ο Πρωθυπουργός μας και Πρόεδρος της «Νέας» Νέας Δημοκρατίας να
εναγκαλίζεται με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ εμφανώς φιλικά, εάν όχι στοργικά, δηλώνοντας
ότι τώρα τους «ενώνει ο κοινός στόχος
ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ…»
Η «Δεξιά» (άντε, επιεικώς, η Κεντροδεξιά) σε εναγκαλισμό αγαστής
συνεργασίας με την «Αριστερά» (άντε, επίσης επιεικώς, η Κεντροαριστερά) για να
μας «ΣΩΣΟΥΝ» εμάς τους Έλληνες και την Ελλάδα αφού μας παρέδωσαν, Κυβερνώντας
μας εναλλάξ, στην αγκαλιά της «Τρόικα…»
Ήμαρτον, Κύριε!...
Και άντε τώρα να καταλάβει ο σύγχρονος
Έλληνας τι σημαίνει Αριστερός, τι σημαίνει Καπιταλιστής, τι σημαίνει
σοσιαλιστής, τι σημαίνει φιλελεύθερος και τελικά ποιός ευθύνεται για το
μπέρδεμα και τον Εθνικό μας αχταρμά;
