Έλληνας ήταν ο Σίσυφος και ελληνικός είναι
ο σχετικός μύθος που έχει μεταφραστεί και διαβάστηκε σε όλες της γλώσσες της
γης μας.
Δεν θα σταθώ στα ‘έργα και τις
ημέρες’ του συναδέλφου Καθηγητή κ
Στουρνάρα στη θέση του Υπουργού Οικονομικών στην Ελλάδα της τρόικα,
της δραματικά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας, στην Ελλάδα των χιλιάδων
αυτοκτονιών…
Στέκομαι μόνο στην τοποθέτηση του κ Στουρνάρα
στη συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:
«Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ανεβήκαμε το
Κιλιμάντζαρο και στα εκατό μέτρα που απομένουν κινδυνεύουμε να πέσουμε…»
Θέλω να
πιστεύω ότι ο κ Στουρνάρας έχει διαβάσει, όπως οι περισσότεροι Έλληνες στα
φοιτητικά - νεανικά μας χρόνια, δύο συγκεκριμένα βιβλία:
Τη συλλογή
δοκιμίων του Hemingway με τίτλο «Τα
χιόνια του Κιλιμάντζαρο» όπου πυρήνας του προβληματισμού, μεταξύ άλλων
εννοιών, είναι η διαφθορά και τη συλλογή δοκιμίων του Albert Camus με τίτλο «Ο μύθος του Σισύφου» όπου πυρήνας
προβληματισμού, είναι μεταξύ άλλων εννοιών, ο ηρωισμός του παραλόγου και το
θέμα της αυτοκτονίας.
Έχω την
αίσθηση ότι ο Υπουργός Οικονομικών αναφέρθηκε στο Κιλιμάντζαρο και όχι σε
ελληνικό βουνό και τον μύθο του Σισύφου, ίσως συνειδητά ίσως και υποσυνείδητα,
για να αποφύγει αυτό που πολλοί ψύχραιμοι Έλληνες διαπιστώναμε το 2010 και τώρα
ζούμε εκείνες τις διαπιστώσεις ως πραγματικότητα:–
Γίναμε, τελικά, οι Έλληνες σύγχρονοι
«Σίσυφοι», που ανεβάζουμε τον ογκόλιθο στην κορυφή, τον βλέπουμε να κατρακυλά
στους πρόποδες του βουνού και επαναλαμβάνουμε ξανά το μαρτύριο της ματαίωσης
του μόχθου μας!...
Παραθέτω δύο χαρακτηριστικές παραγράφους από το κείμενο του Γάλλου
υπαρξιστή συγγραφέα Albert Camus από το δοκίμιο «Σίσυφος» :
«Εάν αυτός ο
μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωας του έχει
συνείδηση. Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε
κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις
μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο
παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά
συνείδηση. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε
όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκή η
κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την
ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την
περιφρόνηση.»
«Αφήνω τον
Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει
κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την
ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος
κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται
άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου
νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο
αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε
τον Σίσυφο ευτυχισμένο.»
Η εμπειρία του παραλόγου, για εμάς τους Έλληνες, στην Ελλάδα της
τρόικα, είναι η απόδειξη της ιδιαιτερότητάς μας ως Λαού και ταυτόχρονα το
θεμέλιο πάνω στο οποίο επί τρεις χιλιετίες βιώνουμε την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια…
