Οι άνθρωποι που αναλώνουν την ζωή τους για να φτάσουν στην κορυφή, τα άτομα που ανοίγουν μονοπάτια στην Επιστήμη, τις Τέχνες, το Εμπόριο, στα Γράμματα, στην Πολιτική, όπως και στα Σπορ αναμφίβολα «έχουν τον λόγο τους», διαθέτουν εκείνη την ξεχωριστή ψυχοσύνθεση που τους ωθεί, σαν κάποια αδήριτη ανάγκη στην ολοκλήρωση του σκοπού τους άσχετα με τις θυσίες, τους κόπους, το μόχθο, τις στερήσεις τα κάθε λογής εμπόδια που παρεμβάλλονται και πρέπει να ξεπεραστούν!...Μια ολάκερη ζωή δοσμένη, με απαράμιλλη, ερωτική αφοσίωση, σ’ ένα σκοπό!...
Ρώτησα μια μέρα μια παρέα πιτσιρικάδων της γειτονιάς μου, που άλλοι κλοτσούν και άλλοι πετούν σε καλάθια με εκπληκτικά αξιοθαύμαστη συνέπεια κάθε απόγευμα την μπάλα - βρέξει, χιονίσει - να μου εξηγήσουν γιατί το κάνουν... Ήθελα να προσθέσω τις απαντήσεις τους στα πολυποίκιλα στοιχεία της μακροχρόνιας “άτυπης” έρευνάς μου για το ψυχόρμημα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Πρόσθεσα τις απαντήσεις τους σε εκείνες που κατά καιρούς έχω πάρει από φιλάθλους, παίκτες και αθλητές, διοικητικούς παράγοντες και τεχνικούς και από αθλητικογράφους στην Ελλάδα και το εξωτερικό...
Για τους αθλητές του στίβου τους κάθε λογής καλλιτέχνες και τους ποδοσφαιριστές, αντίθετα με τους ανθρώπους των επιστημών και των τεχνών, η διάκριση, η δόξα, οι τιμές, η αναγνώριση και τα συνεπακόλουθά της και όταν έρθουν, εάν φυσικά, ποτέ έρθουν, έρχονται σε εντελώς ανύποπτο χρόνο. Ακόμα και οι ελάχιστοι θνητοί που τιμούνται με το Νόμπελ, την μέγιστη αυτή αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο, παραμένουν ουσιαστικά “άγνωστοι” στο ευρύ κοινό...
Ρωτήστε, αν δεν το ‘χετε κάνει κιόλας, και σεις αύριο τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς σας, την ώρα που ξαποσταίνουν από το κυνηγητό της μπάλας να σας πουν ποιός πήρε το Νόμπελ Ιατρικής το 2009 για την δουλειά μιας ολάκερης ζωής, δουλειά που είχε σαν απόληξη την σωτηρία της ζωής εκατομμυρίων συνανθρώπων μας και μη ξαφνιαστείτε να είστε σίγουροι πως θα σας κοιτάξουν με... έκπληξη!
Ρωτήστε τους, όμως, με ποιούς παίκτες η ελληνική ΕΘΝΙΚΗ μας ομάδα έφτασε στον πρωτόγνωρο στόχο της κατάκτησης του ΕΥΡΩ 2004 ή ποιους πήρε μαζί του στο Γιοχάνεσμπουργκ ο Ότο Ρεχάγκελ. Ρωτήστε τους ποιοι έπαιξαν στο τσάμπιονς λίγκ ή στα Ευρωπαϊκά πλαίη όφ πέρυσι ή ποιοι έγραψαν ποδοσφαιρική ιστορία από τη Μπαρτσελόνα και τη Ρώμη μέχρι το Γουέμπλεη και... μην ξαφνιαστείτε καθώς τα ξαναμμένα από το κυνηγητό της μπάλας προσωπάκια τους πιστοποιούν το γεγονός ότι στο ΕΥΡΩ Πορτογαλίας του 2004 ήταν «μπόμπιρες» και κάνα-δυο δεκαετίες πριν δεν ήταν «παρά μια λάμψη, στα ερωτοχτυπημένα μάτια των γονιών τους...»
Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής, αντίθετα με τον κορυφαίο στην επιστήμη και τις τέχνες, αυτός ο Κυριακάτικος πρωταγωνιστής του «πράσινου παλκοσένικου» κατορθώνει να γίνει ίνδαλμα εκατομμυρίων συνανθρώπων του όχι μόνο μέσα στα σύνορα της δικιάς του πατρίδας, αλλά όταν είναι πραγματικά μεγάλος και ολόκληρης της ποδοσφαιρόφιλης ανθρωπότητας!
Δυστυχώς, όμως, από τη στιγμή που το φίλαθλο κοινό τον αναγνωρίζει, τον ανεβάζει, τον καθιερώνει μπαίνει σε κίνηση η προδιαγραμμένη τροχιά της πτώσης του και ολάκερη η καμπύλη «ανόδου-καθόδου» δεν διαρκεί περισσότερο από 10 με 15 χρόνια!...
Τούτη η διατύπωση δίνει μόνη της την απάντηση σε μια σειρά κοινωνιολογικών-ψυχολογικών-οικονομικών φαινομένων που συχνά εκλαμβάνονται σαν εκφράσεις αναίδειας, ή έλλειψη σοβαρότητας ή ακόμη σαν δείγματα βεντετισμού που διακρίνουν την ζωή των παικτών, των ποδοσφαιριστών ή αθλητών, που καθιερώνονται ως ταλέντα. Ίσως καμιά άλλη καριέρα, με την πιθανή εξαίρεση των καλλιτεχνών του παλκοσένικου, δεν στριμώχνεται μέσα σε τόσο λίγα χρόνια, σε τόσο περιοριστικό διάστημα...
Όταν κάποτε οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Βρετανό ορειβάτη Σερ Εντμουντ Χίλλαρυ να τους εξηγήσει τι «τον έσπρωξε» να σκαρφαλώσει στα Ιμαλάϊα, στο ψηλότερο σημείο του πλανήτη μας, έμειναν εμβρόντητοι από την ετοιμότητα, την λακωνικότητα και τον Δελφικό συμβολισμό της απάντησης που με εμφανή ειλικρίνεια τους έδωσε λέγοντάς τους «επειδή ήταν εκεί...»!
Αναμφίβολα είναι εντυπωσιακή, και για το λόγο αυτό και έμεινε στην ιστορία η παραπάνω απάντηση... Σίγουρα είναι απαράμιλλη η γοητεία της αμηχανίας κάθε ερωτευμένου ζευγαριού να αποκριθεί στην ερώτηση – «γιατί αγαπιούνται...».
Οπωσδήποτε, όμως είναι αφοπλιστική η «ταυτότητα» της απάντησης όλων των επί γης εραστών του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ – φιλάθλων κάθε ηλικίας, παικτών, τεχνικών, παραγόντων, αθλητικογράφων και όλων των υπολοίπων που ασχολούνται με την μπάλα...
Η πεμπτουσία του μπάσκετ, του χάντμπολ, του βόλεϊ, του γουώτερ πόλο αλλά ΚΥΡΙΑΡΧΑ του βασιλιά ΟΛΩΝ των ομαδικών σπορ, του ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ :
Όλα και όλοι για την αγάπη της μπάλας!...
Και θα ξεχάσουμε για λίγο τα ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που μας ζώνουν και θα ζήσουμε στιγμές απαράμιλλης γοητείας, δύναμης, τεχνικής, στρατηγικής…
Κλείνω υπενθυμίζοντας κάτι που είχα γράψει στο βιβλίο μου «Ένας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» πριν δύο δεκαετίες: «Το ποδόσφαιρο ΔΕΝ παίζεται με τα πόδια αλλά με το κεφάλι…»
Και η αγάπη για την μπάλα; «Έρως ανίκατε...μάχαν!»
