Smirting : καπνίζουν & φλερτάρουν...

Η σημερινή μου ανάρτηση στηρίζεται σε δύο εννοιολογικούς πυλώνες και συγκεκριμένα στο κλασικό μας ρητό που σοφά διατείνεται  «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και στην νέα αγγλοσαξονικής προέλευσης έννοια του smirting ( δηλαδή smoking και flirting) με αφορμή ένα αναδυόμενο και πολύ ενδιαφέρον κοινωνιολογικό-ψυχολογικό φαινόμενο που έχει ως γενετήρια βάση και παραγωγικό εφαλτήριό του την πρόσφατη απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Υποθέτω ότι έχουμε πλέον όλοι μας προσωπικές εμπειρίες από άτομα, άνδρες και γυναίκες κάθε κοινωνικής-οικονομικής στάθμης και επιπέδων μόρφωσης που εξέρχονται από τα γραφεία τους και επιδίδονται με ιδιαίτερο πάθος στην κακιά – και «βρώμικη» πλέον - συνήθεια του καπνίσματος....
 

Tο βιώνω καθημερινά στο δικό μου χώρο του πανεπιστημίου Μακεδονίας, έξω από τα κτίρια του γειτονικού μας Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, στα πεζοδρόμια της Εγνατίας, της Τσιμισκή, και της Μητροπόλεως έξω από υποκαταστήματα τραπεζών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων.

Καθώς ο νέος Νόμος χαρακτήρισε τους καπνιστές, χωρίς ίχνος επιείκειας, ως «βρώμικους» και «βρώμικες» και τους υποχρέωσε να εξέρχονται από τους κοινόχρηστους χώρους εφόσον επιθυμούν να εμπλακούν στη διαδικασία της «κακιάς συνήθειας» έχει φέρει πολύ κοντά άτομα τα οποία μέχρι και πριν μερικές εβδομάδες οι μόνες περιπτώσεις που συνευρίσκονταν στα ίδια αμφιθέατρα ή αίθουσες τελετών ήταν οι εορτασμοί των μεγάλων εθνικών μας επετείων και θρησκευτικών εορτών, τουτέστιν 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου, Χριστούγεννα και Τριών Ιεραρχών.

Τώρα καπνίζουν καθισμένοι δίπλα-δίπλα, κουτσομπολεύουν δίπλα-δίπλα και, ώ του θαύματος φλερτάρουν μεταξύ τους άτομα που πριν ψηφιστεί ο «απαγορευτικός» Νόμος όχι μόνο αγνοούσαν οι μεν τους δε αλλά ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να σκεφθούν ότι θα συνευρίσκονταν «καπνίζοντες» ο ένας δίπλα στον άλλο, η μία δίπλα στην άλλη…

Και έτσι ΞΑΦΝΙΚΑ στην εποχή του άκρατου εγωισμού, του γνωστού  κατακερματισμού των κοινωνικών  μας σχέσεων που έχει ανοίξει τρύπες στον κοινωνικό μας ιστό καθώς αποδυναμώθηκε η κοινωνική αλληλεγγύη και κατακρεουργήθηκε βάναυσα το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ για να επικρατήσει το παθολογικό ΕΓΩ καταλύοντας την έννοια της ομαδικότητας, ξεφυτρώνουν έξω από τα κτίρια ομάδες «συμπασχόντων καπνιστών» οι οποίες έχουν αρχίσει να αποκτούν γοητεία και θελκτικότητα, προσωπικότητα και μαζί μια παράξενη ψυχοσυναισθηματική δυναμική που πολύ επιτυχημένα την εκφράζει ο αγγλοσαξονικός όρος του smirting (δηλαδή smoking και flirting μαζί).

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, αλλά θα συνοψίσω την κοινωνιολογική-ψυχολογική μου περιέργεια επικεντρώνοντάς την στο ερώτημα: «αυτοί και αυτές που μέσα στις νέες συνθήκες θα ερωτευθούν, θα αποφασίσουν να ‘θεραπευτούν’ από την κακιά συνήθεια και θα προχωρήσουν πιασμένοι χέρι-χέρι στο νέο ρομαντικό τους μονοπάτι ή θα ‘κρύψουν’ τον ένοχο έρωτά τους μέσα στα ντουμάνια του καπνού;»

        Οψόμεθα!...