Δημοσιεύθηκε
στα Blogs 17 & 18 / Ιουνίου / 2013
O Βενέδικτος 16ος παραιτήθηκε
από τον «Παπικό θρόνο», Η Beatrix τηε Ολλανδίας από τον «Βασιλικό», ενώ στο
ποδόσφαιρο αποχώρησαν οι Sir Alex Ferguson και David Beckham. Πήραν ‘την Μεγάλη Απόφαση’!..
---------------------------------------------------
Περπατά
με το κεφάλι σκυφτό, εδώ και πολύ ώρα, αργά, με εκείνη τη χαρακτηριστική
βραδυπορία που δείχνει άνθρωπο φορτωμένο, έντονα προβληματισμένο. Φέρνει και
ξαναφέρνει στροβιλισμένες μέσα στο νου του γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές,
γνωστά πρόσωπα, κάποτε αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα που τον
πνίγει...
Είναι μεγάλη η απόφαση και είναι επιτακτική η ανάγκη να
την πάρει, εδώ και τώρα, μόνος, καθώς περιδιαβαίνει τους δρόμους της δικιάς του
πόλης, της δικιάς του αγαπημένης “φυλακής...”
Βλέπεις τα
μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με
προειδοποίηση αλλά εντελώς αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας
ξαφνιάζουν ιδιαίτερα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές πόνου, σε ώρες περισυλλογής
και ανασύνταξης δυνάμεων, σε καιρούς που φαίνεται να σημαδεύουν το πέρασμά μας
από μια φάση ζωής σε μια άλλη, από μια περίοδο σε άλλη.....
Και έτσι καθώς
περιδιαβαίνει το δρόμο συλλογίζεται ότι έχει, ο καθένας και η καθεμιά μας
έχουμε μέσα μας, εκείνη τη Θεϊκή φύτρα που αν την βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει
μπορεί να μας φτάσει στην ποθητή αυτοπραγμάτωση... Είναι αλήθεια ότι συχνά, ο
καθένας που επιλέγει να πάρει το δρόμο της αυτογνωσίας, στην προσπάθεια του να
μάθει ποιος ή ποια είναι, αν δεν προσέξει μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδα..
Ίσως όμως
τώρα, ναι αυτή τη στιγμή να είναι κατάλληλος ο χρόνος να στρώσει το δυνατό
θεμέλιο, να ορθώσει μια δυνατή υπαρξιακή βάση. Αν αρκεστεί για μια ακόμη φορά
στην γοητεία του "πρωτόγνωρου" καθώς θα φτάσει στην άκρη του γκρεμού
που πρέπει, που χρειάζεται να πηδήξει για να βρεθεί στην αντίπερα όχθη, θα
διαπιστώσει για μια ακόμη φορά ότι πάλι σταματά, γυρνά σε παλιά γνώριμα
μονοπάτια και λέει σε στυλ αυτοπαρηγοριάς, «...ε, τι να κάνω, χρειάζομαι
περισσότερη φορά, δεν περνιέται εύκολα αυτή η άβυσσος!...»
Και όμως,
χωρίς αυτή την τελευταία προσπάθεια, αυτή που μπορεί και να είναι συνυφασμένη
με την υπαρξιακή απόγνωση όλες οι δοκιμές, όση φορά και αν παίρνει θα απολήγουν
ματαίες... Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται είναι να μάθουμε
στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι
ποτισμένο με δάκρυ και αίμα ... Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το
ανθρώπινο μυαλό μας, φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το
συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα.
Είναι
αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς
υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να
αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν.. Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας
πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας...
Για να υπάρχω
χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω από όλα με ΕΛΠΙΔΑ...
Στην εποχή μας
έχουν περισσέψει πια γυμνοσάλιαγκες, κλεφτρόνια, αυλοκόλακες και
εθελοτυφλούντες ανόητοι και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό τότε ας ζήσει
μόνος του αλλά πρώτα ας φροντίσει να σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του...
Την μεγάλη
απόφαση, αυτή που σημαδεύει το δικό μας μεγάλο ταξίδι που ξεκινά με το πρώτο μας
βήμα θα την πάρουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, κάποια μέρα, αργά ή
γρήγορα, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες -
απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές».
Αναρωτιέμαι όπως εσείς και πολλοί
άλλοι, οι «δικοί μας μεγάλοι» αυτοί που τόσα χρόνια μας Κυβερνούσαν ως
‘πράσινοι’, ‘μπλε’ και ‘ελαφρά κόκκινοι’ και συνεχίζουν στον συνδυασμό της
3-Κομματικής Συγκυβέρνησης να Κυβερνούν ως εγχώρια τρόικα την Ελλάδα της
εισαγόμενης τρόικας. με τόσο τραγικά οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα πότε θα
αποφασίσουν να πάρουν την ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, να πούνε ΟΛΗ την αλήθεια στον
Ελληνικό λαό έστω και εάν έτσι ίσως «χάσουν» τους θώκους ΕΞΟΥΣΙΑΣ και όσα από
αυτούς απολαμβάνουν;
ΚΡΙΜΑ εάν είναι ΌΛΑ για τις
‘καρέκλες’!...
