Στα Blogs 28,29 &
30 Ιουνίου 2017
Καλοκαίρι του 2017
στην Ελλάδα που, ενώ πνίγεται στα σκουπίδια, περιμένει τον πρώιμο Αφρικανικό
καύσωνα o οποίος σίγουρα
θα μας ταλανίσει αλλά για μερικές μόνο ημέρες, αντίθετα με τον άλλο συμβολικό
«καύσωνα» που μας τσουρουφλίζει συστηματικά και ανελέητα σε οικονομικό,
πολιτικό, κοινωνικό, ψυχολογικό επίπεδο επί 7 συναπτά χρόνια μετά το Καλοκαίρι
του 2010 και το Καστελόριζο του τότε Πρωθυπουργού κ Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου
και του τότε «Αρχηγού» του ΔΝΤ (αλήθεια πού είναι και τι κάνει τώρα;) κ Dominique Strauss Kahn.
Καλοκαίρι του 2017 στην Ελλάδα των «ΘΕΣΜΩΝ» με έναν στους δύο νέους που ΔΕΝ
μετανάστευσαν άνεργους, με τα ποσοστά ανεργίας «κολλημένα» σχεδόν στο 23%, με
τσακισμένες συντάξεις, με εγκληματικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά σε
πρωτόγνωρη έξαρση, με φόβο για περισσότερες «μαύρες μέρες» κοινωνικής
αλλοτρίωσης…
ΣΟΚΑΡΕΙ η ειδησεογραφία με συζητήσεις εντός
και εκτός Βουλής που παραπέμπουν στο καλοκαίρι του 2014, με συλλήψεις και
κατασχέσεις δύο τόνων και 133 κιλών ηρωίνης στην Αττική αναδεικνύοντας ξανά το
τραγικό για άτομα, οικογένειες και την κοινωνία θέμα, που συμβάλλει στην έξαρση
της εγκληματικότητας ενώ συσσωρεύει μυθικό πλούτο στους εμπόρους του θανάτου…
Τον Δεκέμβριο του 1987 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την
26η Ιουνίου ως «Παγκόσμια ημέρα κατά των Ναρκωτικών». ΔΕΝ την τιμήσαμε, δεν την
αναδείξαμε ΕΝΤΟΝΑ φέτος, την 26 Ιουνίου 2017, ενώ τα στατιστικά στοιχεία
επιβεβαιώνουν ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ότι τα ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» ανάμεσα στους
Λαούς των 28 χωρών που αθροιστικά απαρτίζουν την μεγάλη οικογένεια της Ε.Ε.…
Τέτοιες «πρωτιές» δεν μας κάνουν
περήφανους! Το να κατέχεις την πρώτη θέση στη λίστα θανάτων από ναρκωτικά δεν
είναι δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Επιτρέψτε μου, όμως, σήμερα να τοποθετηθώ
πολύ σύντομα με κάποιες προσωπικές εμπειρίες που μορφοποίησαν την θεωρητική και
εμπειρική μου άποψη για το μεγάλο αυτό πρόβλημα καθώς η ενασχόλησή μου με άτομα
εξαρτημένα από απαγορευμένες ουσίες έχει ξεπεράσει ήδη τον μισό αιώνα. Είναι γνωστό σε πολλούς αναγνώστες το
μικρού μεγέθους βιβλίο μου με τον τίτλο:
«Αλκοολισμός-Ναρκωτικά - Αιώνιες μάστιγες της ανθρωπότητας»
(Το συγκεκριμένο βιβλίο στη διάρκεια των
τελευταίων 4 δεκαετιών κυκλοφόρησε και διανεμήθηκε ΔΩΡΕΑΝ σε εκατοντάδες
χιλιάδες αντίτυπα και, ευχόμενος ότι δεν θα παρεξηγηθώ για μικροπρεπή ή
επιπόλαιο εγωισμό, πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να χαίρομαι και να είμαι
περήφανος για αυτό δηλώνοντας ότι ΔΕΝ δέχτηκα αμοιβή για καμία από όλες τις
εκδόσεις και ανατυπώσεις της έχοντας αποφασίσει, εξ αρχής, ότι αποτελεί μία
δική μου ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ προσφορά σε άτομα και οικογένειες που ήδη αντιμετωπίζουν ή
μπορεί να αντιμετωπίσουν πρόβλημα αλκοολισμού ή ναρκωτικών.)
Στο πέρασμα των δεκαετιών οι αρχικές μου
απόψεις για τα ναρκωτικά έχουν αλλάξει δραματικά. Ήμουν για πολλά χρόνια ένθερμος
υποστηρικτής και εκτελεστικό στέλεχος σε Θεραπευτικές Κοινότητες και
προγράμματα αποτοξίνωσης και επανένταξης με τη θεωρία της απόλυτης αποχής από
εξαρτησιογόνες ουσίες.
Τώρα πια εμμένω στην άποψη ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ
ΠΑΡΟΧΗΣ υποκατάστατων όπως η μεθαδόνη για να εξαλειφθεί το κυρίαρχο στοιχείο
που κινεί την μαύρη αγορά ναρκωτικών – ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ!..
Ο Jimmy της
Νέας Υόρκης & η Jill της
Βοστώνης
Την πρώτη μου επαφή με χρήστες την έκανα
στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ενώ ήμουν ακόμη φοιτητής και
σπούδαζα με υποτροφία κοινωνιολογία-ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Γνώρισα τον 11-χρονο Jimmy, ένα πανύψηλο νέγρο στο κέντρο νεότητας του Χάρλεμ,
καθώς είχαμε επισκεφθεί την περιβόητη συνοικία των νέγρων της Νέας Υόρκης, μέσα
στα πλαίσια ενός μαθήματος του μακαρίτη Νέγρου ψυχολόγου καθηγητή μου Dr KennethClark, του πρώτου Αφρό – Αμερικανού Προέδρου της Αμερικανικής
Ψυχολογικής Εταιρίας.
Εκεί είχα το θλιβερό προνόμιο να γνωρίσω
από κοντά τη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται εκτός του «συστήματος», με
διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας, χαμηλά επίπεδα μόρφωσης, με υψηλά ποσοστά
ανεργίας, με έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά, μονίμως αντίπαλοι με την «έννομη
τάξη», «στατιστικά στοιχεία» στην κατηγορία των κοινωνικών προβλημάτων…
Άνθρωποι, ώριμοι στην ηλικία, νέοι, έφηβοι
και παιδιά χωρίς μοίρα στον ήλιο της πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας…
Τότε πίστεψα ότι ο ψεύτικος κόσμος της
φυγής με χρήση ναρκωτικών είναι δελεαστικά πειστικός για άτομα που αισθάνονται
ότι βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικό-οικονομικού και πολιτισμικού
γίγνεσθαι, για άτομα περιθωριακά.
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα υποχρεώθηκα να
…αναθεωρήσω τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα
ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης την 15χρονη Jill.
Μπορεί ο Jimmy να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα
ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος,
περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια και λευκή!
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον
στον εαυτό της, η Jill καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να
εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας από
τις πλουσιότερες οικογένειες της Βοστόνης!
Ο Jimmy
έκανε ναρκωτικά επειδή ΔΕΝ είχε τίποτε!..Η Jill
έκανε ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!..
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες
ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά
είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην
ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για γονείς,
συγγενείς, φίλους και όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του
ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της
αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά,
κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Πενήντα χρόνια έρευνας και προσφοράς
υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη
διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πρόβλημα που
απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό
επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές
μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική
θεραπεία του ατόμου δεν θα εξαλειφθεί επειδή θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν
παραδειγματικά κάποιοι μεγαλέμποροι θανάτου καθώς τη θέση τους θα πάρουν άλλοι
ακόμη πιο πρόθυμοι!…
Βέβαια όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε
ταυτόχρονα και μαζί τους χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, την αξία
που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να
ανασύρουμε από το υποσυνείδητό μας τα νοήματα για τη ζωή καθώς όλα αυτά έπεσαν
«θύματα» της παρεξηγημένης έννοιας της ευμάρειας και του πλούτου που υπόσχονται
απατηλά πολύ περισσότερα από όσα τελικά μπορούν να μας προσφέρουν…
Εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική
πραγματικότητα με έκανε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, το Jimmy και την Jill καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς από
εφήβους όπως από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 15χρονη Μαρία
στην Αθήνα!..
Η αδυσώπητη τραγωδία που βιώνουν
καθημερινά νέοι και ώριμοι συνάνθρωποί μας στην Πατρίδα μας την Ελλάδα καθώς
εμπλέκονται στα γρανάζια της καταστροφικής κερδοσκοπίας των εμπόρων του λευκού
θανάτου είναι μια ΠΙΚΡΗ πραγματικότητα που τη συνθέτουν κάθε χρόνο εκατοντάδες
θανάτων που αφήνουν στους εμπόρους κέρδη αμέτρητων εκατομμυρίων ευρώ…
