Στα Blogs 13, 14 & 15 Αυγούστου, 2020
Ο 15Αύγουστος του 2020 είμαι βέβαιο ότι ΔΕΝ
έχει προηγούμενο στην προσωπική ιστορία του καθένα και της καθεμιάς μας ως
Έλληνες.
Τα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί από το
2010 μέχρι σήμερα ήταν πρωτόγνωρα και δυστυχώς αυτοί
που μας Κυβέρνησαν μας έφτασαν μέχρι εδώ
αλλά δεν φρόντισαν να μας
δώσουν τις δεξιότητες που απαιτούνται για
να ανταπεξέλθουμε στις σκληρές δοκιμασίες.
Και από τον Μάρτιο και μετά όσα μας
επιβλήθηκαν εξαιτίας της πανδημίας του covid-19 και όσα
πολλοί φοβούνται ότι θα ακολουθήσουν στην Πατρίδα μας και στην Υφήλιο επίσης
ΔΕΝ είχαν προηγούμενο και φυσικά μας έχουν αποδιοργανώσει.
Καιρός να θυμηθούμε, χωρίς
βέβαια να γίνουμε μοιρολατρικά θρησκόληπτοι το
«βόηθα Παναγιά» και το «έχει ο Θεός»
των γονιών μας…
Την πατρότητα του κειμένου που ακολουθεί
δεν την γνωρίζω,
και συνεπώς δεν μπορώ να την παραθέσω αλλά ομολογώ ότι όταν τό βρήκα ως διεθνές
δημοσίευμα με συγκίνησε το δραματικό μήνυμα που γλαφυρά μεταφέρει...
Καθώς μεθαύριο Σάββατο θα γιορτάσουμε την
Παναγιά μας στο ελληνικό 15Αύγουστο σκέφτηκα να αναρτήσω την ιστορία του
ορειβάτη που έχασε τη ζωή του καθώς αποδείχτηκε ότι στη δύσκολη στιγμή
επικαλέστηκε μεν τη βοήθειά Του Θεού αλλά του έλειπε η πίστη....
Η ιστορία μιλάει
για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε την
περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα
μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος.
Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν
έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα, μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα
είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα
από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς
έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον
τραβά. Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν
στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του.
Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο
ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά
δυνατά καθώς είχε φτάσει στο τέλος του. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον
στον αέρα. Μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας
και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
Θεέ μου, βοήθησε με, είπε ατενίζοντας τον
ουρανό!
Μια βαθειά φωνή από τον ουρανό απάντησε:
Τί θέλεις να κάνω;
Σώσε με, Θεέ μου!
Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω,
είπε η φωνή από ψηλά
Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
«Εάν έχεις πίστη Κόψε το Σχοινί που έχεις
δεμένο στη μέση σου».
***************************************************************************
Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και
με απορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τι ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να
του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει δεμένο με τη ζωή;»
Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και
έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.
Αλήθεια, ΕΓΩ τί θα έκανα; Με ανάμεικτα
συναισθήματα και σχεδόν με βεβαιότητα για την απάντηση μου, συνέχισα να
διαβάζω:
«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, ανακοίνωσε
ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος με το σώμα του δεμένο σε ένα
σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το τελικό κόμπο του σχοινιού ΜΟΝΟ 3
μέτρα πάνω από το έδαφος....».
Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο
σχοινί μας;
Ποτέ μην αμφισβητούμε όσα είναι από το
Θεό.
Ποτέ δεν πρέπει να λέμε ότι μας έχει
ξεχάσει η μας έχει εγκαταλείψει.
Ποτέ μη σκεφθούμε ότι δεν μας φροντίζει.
Μας κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι...
Η επιλογή να πιάσουμε το χέρι του Θεού ανήκει
σε εμάς
