Την έκφραση την άκουσα για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μάς είχε πάει βόλτα ο πατέρας του συμφοιτητή μου του Μωρίς με εκείνη την φοβερή Lincoln Continental και μας προέκυψε κάποιος άλλος οδηγός ο οποίος προκάλεσε έντονη θυμηδία στον έμπειρο (επαγγελματίας ταξιτζής στη Νέα Υόρκη ήταν ο άνθρωπος) πατέρα του Μωρίς κάνοντάς τον να εκστομίσει το, μετά από τις μη δημοσιεύσιμες αβρότητές του και το... “Sunday driver!...” (οδηγέ της Κυριακής)...
Ομολογώ ότι τότε δεν καταγράφηκαν στην πληρότητά τους οι εννοιολογικές προεκτάσεις του συγκεκριμένου όρου στο συνειδητό μου καθότι και Έλληνας, άσχετος δηλαδή με το οδήγημα ήμουν, για δεκαετία του 1960 μιλάμε, και ημέρα Κυριακή ήταν και με απασχολούσε περισσότερο ο εσωτερικός διάκοσμος της Lincoln και όχι η αποκρυπτογράφηση των λεγομένων του πατέρα του φίλου μου.
Μετά, στα μέσα της ίδιας δεκαετίας (συγνώμη αλλά πάλι σε “αναμνήσεις και memory lanes“ θα σας παρασύρω αλλά μη μου κρατάτε κακία) καθότι ήταν τότε που είχα αγοράσει για το εκπληκτικό ποσό των ογδόντα δύο δολαρίων (2,460 ελληνικών δραχμών) το πρώτο μου μεταχειρισμένο Chevrolet Bel Air παραγωγής 1955 και άκουσα για δεύτερη φορά την έκφραση «Sunday driver» από την συμφοιτήτρια μου και «αίσθημα εκείνης της εποχής», την δίμετρη Βεατρίκη ...
Όμως αυτή τη φορά με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήταν Τρίτη απόγευμα και όχι Κυριακή, την πήγαινα τη Βεατρίκη περήφανος με την Chevrolet μου για μια βόλτα (έτσι το λέγαμε τότε στην Αμερική, αλλά οι παλιοί μου συμμαθητές στην Ελλάδα τότε το λέγανε…καφέ), είχα εμφανή δυσκολία στον χειρισμό του τιμονιού και αποδέκτης της θυμηδίας της Βεατρίκης, προφανώς ήμουν....εγώ!
Και ώ του θαύματος, τότε συνειδητοποίησα ότι ο χαρακτηρισμός ΔΕΝ είχε ούτε θρησκευτικές ούτε και ψυχό-κοινωνιολογικές προεκτάσεις αλλά νέτα - σκέτα περιέγραφε αυτόν που ευστόχως σήμερα θεωρούμε στην ελλαδική επικράτεια σε άψογη ( ; ) νεοελληνική γλώσσα «Ατζαμή»- τουτέστιν αδέξιο χειριστή του τιμονιού καθώς αναρωτιόμαστε «πόσο άραγε να του κόστισε ή…απόκτησή του!...»
Και δεν μου ήρθε η θύμηση ετούτη επειδή μου την έδωσε ο καυτός ήλιος καλοκαιριάτικα, κάθε άλλο.... Ο κυρ-Θόδωρος, ο γείτονας μου την προκάλεσε καθώς έκανε παράπονα για τα «σοφεράκια» που πιάσανε προχθές στα χέρια τους το τιμόνι και κάνουνε λέει και μαθήματα σε μας που πήραμε τα διπλώματα πριν 30 και βάλε χρόνια...Και θίχτηκε καθότι ο νεαρός τον αποκάλεσε “Sunday driver”.... που μπορεί μεν να κατέχει το δίπλωμα οδήγησης περισσότερα χρόνια από όσα ο μικρός υπάρχει στη γη μόνο που ετούτος το δουλεύει καθημερινά το τιμόνι, ενώ εσύ κύριε Θόδωρέ μου το πάρκαρες το όχημα και το μετακινείς μόλις και μετά βίας κάθε δεύτερη Κυριακή για μια επίσκεψη στο μπατζανάκη ή το καλοκαίρια για τα μπάνια με την κυρία Κατίνα στη Χαλκιδική ή τις ακρογιαλιές της Πιερίας...
Ε, να μην χάσουμε και τη θέση του parking, εδώ μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας μας κύριε Θόδωρε μου, έτσι δεν είναι κύριε «Οδηγέ της Κυριακής» (Sunday Driver) αλλά, στην περίπτωσή σου θα παραδεχθώ ότι ο χαρακτηρισμός σου πάει κουτί και…με καλή ...αιτία!
Η πατρίδα μας γράφει πρωτιές σε τροχαία ατυχήματα σε όλη την Ευρώπη…Να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να μάθουμε, επί τέλους και εμείς και τα παιδιά μας να αγαπάμε την οδήγηση και τον συνάνθρωπό μας ξεκινώντας, φυσικά από αυτήν την ίδια τη ζωή μας.
Ειλικρινά, το εύχομαι!
